To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Formy kształtujących się postaw rodziców wobec niepełnosprawności i wobec swojego dziecka niepełnosprawnego.
Dążenie do samodzielności dziecka niepełnosprawnego to cel nadrzędny w wychowaniu dziecka niepełnosprawnego.
Oddziaływania rodziców blokujące rozwój autonomii u ich niepełnosprawnych dzieci:
Przejawy dążenia dzieci do autonomii:
Dążenie do samodzielnego wykonywania różnych czynności
Sprawowanie kontroli nad tym, co je otacza.
Samostanowienie o sobie
Wyrażanie opinii i sprzeciwu wobec woli rodziny i innych.
Najczęstsze przejawy ograniczania i tłumienia przez rodziców autonomii dziecka:
Ograniczanie dostępu do miejsc, przedmiotów i ludzi
Zmuszanie do podporządkowywania się woli rodzica, bez uwzględniania preferencji i aktualnie odczuwanych przez dziecko potrzeb
Ingerowanie w każde działanie dziecka oraz ścisłe kontrolowanie jego poczynań
Osłabianie jego motywacji do działania poprzez ignorowanie i/lub krytykowanie pomysłów dzieci.
Nieustanne wyręczanie go (nawet przy wykonywaniu najprostszych czynności)
Odmawianie pomocy, gdy o nią prosi.
Konsekwencje oddziaływań blokujących rozwój autonomii.
Brak zdolności do samodzielnego działania, podejmowania decyzji, dokonywania wyborów - trening wyuczonej bezradności.
Nie przejawianie własnej inicjatywy
Brak umiejętności samodzielnego pokonywania trudności
Brak doświadczania sukcesów i porażek.
Brak znajomości zasad i technik społecznego funkcjonowania
Brak możliwości kształtowania prawidłowego obrazu samego siebie i adekwatnej samooceny.
Brak możliwości prawidłowego ustosunkowania się do swojej niepełnosprawności.
Negatywne postawy rodziców wobec ich dzieci z niepełnosprawnością oraz podjęcie przez niego zatrudnienia.
Postawa unikania - charakteryzuje ją obojętność uczuciowa, ograniczenie kontaktu z dzieckiem do minimum, nie włączanie go w sprawy rodzinne, nie uznawanie jego praw i obowiązków. Konsekwencją tej postawy jest rodzące się u dziecka poczucie winy za swoją niepełnosprawność i postrzeganie niepełnosprawności jako przyczyny obojętności rodziców i innych osób (zjawisko generalizacji). W dorosłym życiu osoby te mogą przejawiać skłonność do depresji, nie wierzą we własne siły, często reagują agresywnie, także na chęć udzielenia im pomocy. Obawiają się nawiązywania bliższych kontaktów i bardziej otwartych rozmów. Rodzice ci nie angażują się emocjonalnie w proces rehabilitacji. Natomiast mogą włączyć się w kwestię pozyskiwania zatrudnienia, traktując go jako okazję do usamodzielnienia się ich dziecka - częściowego „pozbycia się problemu”. W kontaktach z osobami prowadzącymi proces rekrutacji wyrażają często zniecierpliwienie i roszczeniowość, przy równoczesnym nie przejawianiu troski o dobro ich podopiecznego.
(…)
… nieustanny lęk o pogorszenie stanu zdrowia dziecka - czemu podporządkowują wszelkie działania. Nadzorują kontakty społeczne, aby uchronić je od przykrych doznań. Swoją lękową postawę często zaszczepiają własnemu dziecku - przez co tworzy on nieadekwatny obraz świata. Rodzice ci gotowi są winę za niepowodzenia dziecka przerzucać na innych, tolerując jego niewłaściwe zachowania i kaprysy. Te dzieci są niesamodzielne, roszczeniowe, egoistyczne. Mają znaczne trudności z nawiązywaniem kontaktów społecznych. We wszelkim działaniu domagają się pomocy i taryfy ulgowej. Postawy wobec zatrudnienia ich dziecka:
Silne zaangażowanie, przyjmowanie roli menadżera, stałego opiekuna, podejmującego wszelkie decyzje.
Ukryte bądź jawne przeciwdziałanie zatrudnieniu, podyktowane obawą o negatywne skutki dla jego stanu zdrowia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)