Praca zajmuje 6 stron pliku i pochodzi z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.
Praca składa się z rozdziałów:
1. Porozumiewanie się niesłyszących
2. Czytanie z ust
3. Fonogesty jajko manualne wspomaganie wzrokowego odbioru mowy
4. Komunikacja totalna
Notatka pozwala na zgłębienie tematu dotyczącego osób niesłyszących, poznanie trudności, z którymi muszą stykać się na co dzień.
„Ani słowa, ani język w postaci, w której słyszymy je i widzimy napisane, nie wydają
się mieć żadnego znaczenia w moim mechanizmie myślenia. Tym co najprawdopodobniej jest nośnikiem treści, myśli i ich elementem składowym, są pewne znaki oraz pewne mniej lub bardziej określone wyrażenia o charakterze zarówno wizualnym, jak i fizycznym. Słowa i inne znaki umowne są niezbędne dopiero w dalszej kolejności w przebiegu procesu myślowego.”
Albert Eistein
1. Porozumiewanie się niesłyszących.
Głęboka utrata słuchu uniemożliwia swobodne opanowanie mowy dźwiękowej jako podstawowego środka porozumiewania się. Jest zatem rzeczą naturalną, że osoby niesłyszące kształtują swój własny sposób porozumiewania się. Tym własnym sposobem nie może być mowa artykułowana, ponieważ zarówno jej czynne opanowanie, jak i odczytywanie z ust wymaga wieloletniego stosowania technik dydaktycznych i wielkiego wkładu pracy osób niesłyszących przy trudno zauważalnych efektach. Bardzo trudne jest nawiązanie kontaktu komunikacyjnego pomiędzy osobą niesłyszącą a słyszącą. Wymaga to nie tylko odpowiedniej wiedzy i znajomości środków przekazu, lecz także zwiększonego wysiłku każdej ze stron, choćby ze względu na odmienne języki naturalne. W kontaktach pomiędzy osobami niesłyszącymi a słyszącymi znających klasyczny język migowy dominuje on, wspierany często z obu stron artykulacją i fragmentaryczną mową dźwiękową. W kontaktach pomiędzy osobami niesłyszącymi a słyszącymi znającymi k język migany (np. większość nauczycieli dzieci głuchych) z reguły ze strony osób słyszących dominuje system językowo- migowy, będący połączeniem mowy z językiem miganym, natomiast ze strony osób niesłyszących klasyczny język migowy uzupełniany, o ile to możliwe, mową dźwiękową.
Środki porozumiewania się stosowane przez niesłyszących, zarówno między sobą, jak też osobami słyszącymi, nie mają jednolitego charakteru i różnią się udziałem elementu mówionego, daktylograficznego, ideograficznego, graficznego (pismo) i środków niewerbalnych. Zależy to od możliwości i preferencji uczestników aktu komunikacyjnego oraz sytuacji , w której dochodzi do wymiany informacji. Z reguły w konkretnym kontakcie komunikacyjnym wytwarza się specyficzny dla uczestniczących w nim osób system porozumiewania się, obejmujące znane i akceptowane przez obie strony środki komunikacji i relacje miedzy nimi. 2. Czytanie z ust
Jedną z form percepcji języka narodowego w postaci mowy dźwiękowe, stosowanych przez osoby niesłyszące, jest obserwacja ruchów ust rozmówcy w trakcie aktu komunikacyjnego. Czynność ta nazywana jest często czytaniem z ust. Technika ta chociaż jest jedną z najdoskonalszych form porozumiewania się osób niesłyszących i słyszących, jest zarazem najtrudniejsza i nawet przy osiągnięciu wysokiego poziomu nie może zastąpić słuchu. U podstaw umiejętności odczytywania z ust leżą:
(…)
… ten nie może istnieć samodzielnie, a jedynie z wyraźną artykulacją. W systemie fonogestów każdy umowny układ palców ręki w określonym położeniu względem twarzy przy równoczesnej artykulacji oznacza sylabę (zgłoskę), zazwyczaj składającą się z 2 głosek, co odpowiada naturalnemu rytmowi wypowiedzi słownej. Dzięki temu otrzymuje się pełną harmonizację z mówieniem i uwzględnia rytmiczną segmentację ciągu mowy, co powoduje łatwiejszą synchronizację fonogestów z artykulacją. Z fonogestami można więc mówić w naturalnym tempie, podkreślając sylaby i zachowując inne cechy ekspresji słownej. Zjawisko to w szczególny sposób wyróżnia ten system od innych, a w szczególności od alfabetu palcowego, w którym jednemu daktylogramowi odpowiada jedna- nawet nie głoska, a litera.
System fonogestów zawiera 8 układów palców odpowiadających 8 grupom spółgłosek. Ustawienie w jednym z czterech wybranych położeń w pobliżu twarzy oznaczają sylabę, w której pierwszą głoską jest spółgłoska, a drugą samogłoska. Takich wariacji jest kilka.
Fonogesty nie mają nic wspólnego z językiem migowym ani alfabetem palcowym, poza manualną formą przekazu. Nie przekazują one bowiem treści wypowiedzi i same w sobie nie są jednoznaczne. Nabierają…
… pomocniczych (fonogesty, alfabet palcowy, migowe znaki ideograficzne).
Czynniki związane z odbiorcą to przede wszystkim sprawność spostrzegania wzrokowego (ostrość i odporność na zmęczenie wzroku), znajomość znaków artykułowanych, odpowiednio bogate słownictwo bierne (odczytać można z ust tylko wyrazy znane), doświadczenie w porozumiewaniu się, możliwość odbioru słuchowego, elastyczność myślenia i szybkość…
… na uwrażliwieniu resztek słuchowych, reakcję na dźwięki, różnicowanie dźwięków i ich lokalizacja);
wychowanie słuchowe (obejmujące nabywanie doświadczeń słuchowych, dzięki świadomemu odbieraniu dźwięków otaczającej rzeczywistości oraz logarytmikę);
systemy ustno- manualne i manualne (obejmujące daktylografię, fonogesty, system językowo migowy, i klasyczny język migowy, a także mowę ciała- gesty naturalne, mimikę…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)