22. POLUBOWNE ROZSTRZYGANIE SPORÓW. Rozstrzyganie sporów mogło odbywać się na sposób: pomocy własnej, interwencji państwowej i polubownego rozstrzygania sporów. Polubowne rozstrzyganie sporów polegało na powołaniu w drodze nieformalnego porozumienia (compromissum) arbitra ( prywatnej osoby, która podejmowała się rozstrzygnięcia danego sporu) Orzeczenie arbitra było zagwarantowane przez same strony pod rygorem kar umownych. Wykonanie funkcji arbitra po dobrowolnym jej przyjęciu gwarantował pretor środkami urzędowego nacisku. Rozstrzygnięcia takie cechowały się szybkością i łagodnością rozwiązywania sporów oraz umożliwiała tzw. zamknięcie sporu w kręgu poinformowanych ludzi bez wiedzy szerokiej opinii publicznej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)