To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polityka zagraniczna Polski w latach 1918-1926
Polska weszła do grona państw liczących się na arenie międzynarodowej w początkach 1919r. wraz z oficjalnym uznaniem przez wielkie mocarstwa jej suwerenności i niepodległości a rządu I. Paderewskiego za jedyny legalny ośrodek władzy. Najwcześniej taka deklaracje złożyły Stany Zjednoczone, później Francja, Wielka Brytania I Włochy. Polityka zagraniczna w pierwszych latach niepodległości koncentrowała się przede wszystkim na działaniach zmierzających do uzyskania najkorzystniejszych z polskiego punktu widzenia granic, nawiązania stosunków dyplomatycznych i handlowych, zapewnienia sobie pomocy materiałowej dla formowanej armii i dyplomatycznej w rozstrzyganiu niektórych kwestii spornych.
Poczucie zagrożenia ze strony Niemiec, połączyło Polskę i Francję. Doprowadziło to do stosunkowo szybkiego zawarcia układu wojskowego oraz porozumień politycznych i handlowych między oboma krajami. Układ sojuszniczy, normujący zasady współpracy na wypadek konfliktu zbrojnego, został sprecyzowany podczas pobytu delegacji polskiej w Paryżu a podpisano 19.02.1921r. w dołączonej doń tajnej konwencji wojskowej z 21.02.1921 oba państwa gwarantowały sobie udzielenie pomocy militarnej wszystkimi posiadanymi siłami przede wszystkim w wypadku agresji niemieckiej. Dalsze punkty przewidywały udzieleni Polsce pożyczki przeznaczonej przede wszystkim na zreorganizowani armii polskiej wg francuskich wzorców. Efektem wspólnego poczucia zagrożenia ze strony wschodniego sąsiada było zawarcie 3.02.1921r. przymierza obronnego z Rumunią. Układ przewidywał udzielenie sobie przez oba państwa pomocy zbrojnej wypadku niesprowokowanej z ich strony agresji radzieckiej. Znacznie mniejsze rezultaty odnotowano w kwestii ustalenia wspólnej linii politycznej i współpracy wojskowej z państwami północno-wschodnimi. Zgodnie z koncepcjami Piłsudskiego ich możliwości działania i poczucie bezpieczeństwa zwiększyłoby powstanie tzw. związku Bałtyckiego, obejmującego ściśle ze sobą współpracujące na różnych polach Finlandię, Estonię, Łotwę, Litwę i Polskę. Jednak zabiegi o utworzenie tego związku zakończyły się fiaskiem.
Fiaskiem zakończyły się również zabiegi o zbliżenie z Czechosłowacją. Na przeszkodzie stanęły uprzedzenia związane z zajęciem przez nią terenów na których dominowała ludność polska , ale także ogólne postrzeganie problemów europejskich przez oba państwa. 16.04.1922r- Niemcy i Rosja nawiązały stosunki dyplomatyczne, zrzekły się wzajemnych pretensji finansowych, i przyznały klauzule najwyższego uprzywilejowania w wymianie handlowej. Zapoczątkowało to także korzystną dla Niemiec kilkuletnią ścisłą współpracę na polu wojskowym, w tym możliwość prowadzenia doświadczeń z zakresu nowych broni na poligonach sowieckich których nie wolno im było posiadać. Ustalenia z Rapallo zostały następnie potwierdzone rozszerzone układem berlińskim z 24.04.1926r.
(…)
… parafowano postanowienia lokareńskie, a podpisano je 1.12.1925r w Londynie przez Francje, Niemcy, Belgie, Wielka Brytanie i Włochy. Najważniejsze z nich tzw. pakt reński podkreślało nienaruszalność istniejącej granicy Niemiec Z Francją i Belgią oraz utrzymanie zdemilitaryzowanej strefy nad Renem. W przypadku złamania porozumienia przez którąś ze stron, pozostali sygnatariusze paktu zobowiązani zostali do udzielenia ofierze agresji natychmiastowej zbrojnej pomocy, nawet bez stosownej decyzji Ligi Narodowej. Zabiegi Polski, której nie dopuszczono zresztą do rozmów, o rozciągnięciu identycznych gwarancji na granicę polsko- niemiecką nie zostały uwzględnione.
Na mocy paktu reńskiego Mocarstwa zobowiązały się do poparcia starań Niemiec o przyjęcie do Ligi Narodów i zapewnienie im stałego miejsca w jej Radzie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)