To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polityka Wielkiej Brytanii wobec integracji europejskiej po II wojnie światowej Tuż po wojnie Wielka Brytania nie w pełni godziła się z dwubiegunowym układem stosunków międzynarodowych. Większość znaczących polityków brytyjskich uważało, że Londyn powinien dalej „nadzorować” procesy integracji europejskiej, „odpychając” ZSRR od środka kontynentu. Władze brytyjskie wyrażały ambicje pośredniczenia między Europą, a USA, lecz zmniejszyły się ich możliwości działania międzynarodowego. Najbardziej znanym zwolennikiem integracji w pierwszych latach powojennych stał się były premier Wielkiej Brytanii Winston S. Churchill. Już w głośnym wystąpieniu w Fulton (5 marca 1946 roku), wezwał do tworzenia „braterskiego związku ludów mówiących po angielsku” (USA, WB i Commonwealthu). Ostrzegał świat przed groźbą „nieograniczonej ekspansji” Moskwy i rozwojem rządów autorytarnych we wschodniej części kontynentu, używając słynnego określenia, że „od Szczecina nad Bałtykiem do Triestu nad Adriatykiem w poprzek kontynentu zatrzasnęła się żelazna kurtyna”.
Jeśli w Fulton W. Churchill wzywał do politycznego i moralnego jednoczenia Zachodu pod przewodnictwem „ludów mówiących po angielsku”, to w jednoczeniu kontynentu europejskiego zachowywał dla Londynu rolę „integratora” i „poręczyciela”. Mowa jego była skierowana do całej Europy, ale w ówczesnych warunkach tylko politycy państw zachodnioeuropejskich mogli podjąć to wyzwanie.
Po zakończeniu II WŚ WB miała ambicje pozostawania dalej centrum Commonwealthu i najbliższym sojusznikiem USA w Europie. Popierała idee zjednoczeniowe, ale ze względu na imperialne zobowiązania, wykluczało bezpośredni udział w strukturach integracyjnych Europy. W ramach koncepcji „trzech koncentrycznych kół” w brytyjskiej polityce zagranicznej Churchill dążył do łączenia trzech kręgów polityki mocarstwowej WB: najbliższego sojusznika USA, centrum Commonwealthu oraz „zjednoczyciela” kontynentu. Dążył do bycia „z Europą, lecz nie w Europie”. PLAN MARSHALLA
Rozwinięcie praktycznych działań integracyjnych w Europie ułatwiła pomoc amerykańska w ramach Europejskiego Programu Odbudowy, znanego jako Plan Marshalla. Nazwa ta została wprowadzona po wystąpieniu amerykańskiego sekretarza stanu Georga Marshalla 5 czerwca 1947 r. w Uniwersytecie Harvard, z okazji uzyskania przez niego doktora honoris causa. Wystąpienie Marshalla uzupełniło głośne orędzie prezydenta Trumana do Kongresu USA z 12 marca 1947 r., zawierające zapowiedź udzielenia pomocy wojskowej i ekonomicznej zagrożonym przez komunizm Grecji, Iranowi i Turcji.
Plan Marshalla miał łagodzić dotkliwe następstwa wojny dla społeczeństw europejskich, ułatwić im stabilizację wewnętrzną, zapewnić stałe tempo rozwoju i podniesienie poziomu życia ludności, aby ograniczyć warunki rozwoju partii radykalnych. Przekazanie przez USA do państw Europy Zachodniej nadwyżek produkcyjnych i materiałowych wzmocniło gospodarczo państwa zachodnioeuropejskie, a Amerykanie zdobyli zaufanie i wdzięczność ich społeczeństw. Na ogół jednak pomijano korzystny wpływ planu na utrzymanie wysokiego tempa rozwoju gospodarki USA.
(…)
… zawartego w 1947 roku sojuszu brytyjsko-francuskiego w Dunkierce na trzy państwa Beneluksu. Proponował, by Unia Zachodnia objęła WB, Francję, Beneluks oraz w dalszej przyszłości Włochy. Niepokój polityków zachodnioeuropejskich budziło przede wszystkim nasilenie procesu sowietyzacji w krajach uzależnionych przez Moskwę , na terenie których stacjonowały wojska radzieckie. W dniu 17 marca 1948 roku doszło…
… członkowskich oraz zbiorowej obrony.
Traktat inaugurował powstanie zachodnioeuropejskiej organizacji o charakterze polityczno-militarnym. Potwierdził poszanowanie dziedzictwa europejskiego i wspólnoty interesów członkowskich.
Utworzenie Unii Zachodnie stanowiło nowy czynnik w jednoczeniu działań państw zachodnioeuropejskich. Od 1948 roku przewodnicząca Unii Wielka Brytania bezpośrednio włączyła…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)