POLIKARP ZE SMYRNY Polikarp ze Smyrny (zm. 156 r.)
Wiadomości o nim czerpiemy od jego ucznia, a późniejszego b-pa Lyonu, św. Ireneusza, pisze o nim Euzebiusz w Historii Kościelnej oraz posiadamy opis jego męczeństwa. Resztę wiadomości czerpiemy z Listu św. Ignacego do Polikarpa i Listu do Filipian . Urodził się pomiędzy rokiem 70 a 80, w rodzinie greckiej prawdopodobnie już chrześcijańskiej, nie znał dobrze Starego Testamentu. Został ochrzczony jako dziecko w Efezie, bądź Smyrnie. Był uczniem św. Jana Apostoła, który, jak wiemy, był biskupem pobliskiego Efezu. Sam Apostoł Jan wyznaczył go na biskupa Smyrny i to w bardzo młodym wieku, gdy miał około 30 lat. W czasie trwania lokalnych prześladowań był wieziony przez Smyrnę do Rzymu sędziwy biskup Ignacy Antiocheński. Spotkanie biskupów umocniło ich wzajemną przyjaźń, a rady Ignacego Polikarp przyjmuje w pokorze.
Ignacy, pisząc później list do Polikarpa, zaleca Smyreńczykom, by trwali wiernie przy swoim biskupie, prezbiterach i diakonach. Zleca też Polikarpowi troskę o osieroconą gminę antiocheńską.
Sprawując swój urząd prawie pół wieku zdobył sobie wielki autorytet w całym mieście oraz poza jego granicami. Na krótko przed śmiercią (około 154 r.) udaje się do Rzymu, aby omówić z papieżem Anicetem sprawę, która wtedy była przedmiotem ostrego sporu między Wschodem a Zachodem i groziła schizmą - była nią data święcenia Wielkanocy. W Rzymie świętowano Wielkanoc zawsze w niedzielę po 14 Nizan, a w Azji Mniejszej w sam dzień 14 Nizan. Chociaż obydwaj biskupi nie znaleźli jednego rozwiązania rozstali się z najlepszej zgodzie. Ireneusz o Polikarpie - Historia Kościelna Euzebiusza z Cezareii, V, 20, s. 235-236.
Polikarp był mężem apostolskim nie tylko, iż był uczniem św. Jana, lecz również dlatego, iż trzymał się wiernie depozytu wiary przekazanej przez Apostołów.
Z listów Polikarpa zachowały się tylko dwa.
Pierwszy - to krótki bilet, napisany wkrótce po przejeździe św. Ignacego (około 107 r.). Odpowiadając na list mieszkańców Antiochii przesyła im zbiór listów Ignacego i dopytuje się o jego dalsze losy, a zarazem zawiadamia, iż sam jest gotów udać się do Antiochii, gdyby zaszła taka potrzeba.
Drugi List do Filipian . Gmina ta była ulubioną św. Pawła, więc i ton listu Polikarpa jest do niego zbliżony. Ma charakter typowo duszpasterski. Mówi o obowiązkach wdów, małżonków, kapłanów, diakonów, występuje przeciwko doketom, skąpstwu, nieczystości, troszczy się o upadłego kapłana Walensa - być może jego upadek był powodem napisania listu - zachęca do wiary, nadziei i miłości. VII, 1. Każdy, kto nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł na świat w ciele ludzkim, jest antychrystem, kto nie
(…)
… zmusili jednego z mieszkańców do wydania go. Pochwycony, przyjmuje prześladowców spokojnie, daje im posiłek, prosząc tylko o pozwolenie na chwilę modlitwy. Zostaje doprowadzony do cyrku, gdzie prokonsul próbuje bezskutecznie skłonić go do zaparcia się Chrystusa. Wyrokiem sądu ma być spalony na stosie. Polikarp modli się dziękują Bogu za wszystko. Ponieważ ogień się rozwiewa, zostaje ścięty mieczem. Ciało zostało później spalone, lecz chrześcijanie zebrali prochy, aby przy nich z weselem obchodzić rocznicę jego męczeństwa - narodzi dla nieba. Był to rok 155, 156, bądź 166. Męczennicy, s. 194-195 - Passio Polikarpa
„W końcu go wprowadzono i wrzask był wielki, kiedy ludzie usłyszeli, że Polikarp został pojmany. Prokonsul kazał go stawić przed sobą i zapytał, czy to on jest Polikarpem. Gdy Polikarp…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)