To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
IGNACY ANTIOCHEŃSKI Ignacy Antiocheński (+ ok. 107 r.) był drugim następcą św. Piotra na stolicy antiocheńskiej. Ignacy został aresztowany podczas lokalnego prześladowania w Antiochii, o którym skądinąd nic nie wiemy, po czym wraz z innymi więźniami, pod eskortą 10 żołnierzy, wysłano go do Rzymu. Droga wiodła wzdłuż wybrzeża Azji Mniejszej. W Smyrnie i Efezie trwał dłuższy postój. Musiał być postacią bardzo znaną skoro na wieść o jego uwięzieniu liczne gminy chrześcijańskie wysyłają swoich przedstawicieli (praktyka taka była wykpiona przez Lukiana z Samosaty w Peregrinosie ). Tak więc witali Ignacego biskup Onesimos wraz z diakonem Burrosem i braćmi, a także przedstawiciele gmin Magnezji i Tralleis. Więźniowie mogli przyjmować wizyty. Były one przepełnione modlitwą, religijnym entuzjazmem, rozpalonym bliskim już męczeństwem skazanych. W swoich listach Ignacy żywo reaguje na problemy dotyczące innych Kościołów: napomina Magnezjan, że muszą okazywać szacunek swemu biskupowi, mimo jego młodego wieku, wyraźnie piętnuje intrygi we wspólnocie Filadelfian. Z Troady pisze do gmin, które go przyjmowały po drodze, a pisze też do Rzymian z obawy, by nie starano się przypadkiem uwolnić go od męczeństwa. Następnie przeprawia się do Grecji, do Filippi, a potem jest prowadzony do Rzymu. Prawdopodobnie w r. 107 - taką datę przyjmuje się tradycyjnie - w czasie igrzysk, jakie wyprawił cesarz Trajan po zwycięstwie nad Dakami (zginęło wtedy około 10 000 gladiatorów i zabito 11 000 dzikich zwierząt), ponosi śmierć męczeńską. Na podstawie Listu do Rzymian uważa się, że został rzucony na pożarcie dzikim zwierzętom. Zachowany opis męczeństwa Ignacego jest utworem znacznie późniejszym.
Listy:
Do Kościoła w Efezie
Do Kościoła w Magnezji
Do Kościoła w Tralleis
Do Kościoła w Rzymie
Do Kościoła w Filadelfii
Do Kościoła w Smyrnie
Do Polikarpa
Są to listy jak najbardziej osobiste. Widać w nich intymne uczucia czł.: jego ból, troskę o osieroconą gminę antiocheńską, mistyczną miłość Boga. Nie ma w nich literackiej sztuczności, czy też próby silenia się na piękny styl. Pisze je więzień zdążający na śmierć i przekazujący osobiste polecenia. Ignacy jest teologiem i mistykiem. Gdy mówi o Chrystusie to jak o kimś sobie najbliższym. Tematem głównym jego teologii jest jedność. Pisze do Efezjan: Chrystus jest Bogiem i człowiekiem:
„cielesny i zarazem duchowy, zrodzony i niezrodzony, przychodzący w ciele Bóg” (Efez. VII, 2).
Jedność Bóstwa i człowieczeństwa w Chrystusie prowadzi do jedności człowieka z Bogiem. To dokonuje się przez wiarę i miłość. Zadaniem chrześcijanina jest naśladowanie Chrystusa, które ma doprowadzić do pełnego z Nim zjednoczenia. Najpełniej przejawia się ono w naśladowaniu jego męki - i to stanowi temat najpiękniejszego z listów do Rzymian IV, 1.
(…)
… komuś kłopotu.
PS, s. 129-130
Jedność z Chrystusem znajduje swój wyraz zewnętrzny w jedności chrześcijan między sobą. Zło herezji niszczy jedność Kościoła. Kościół to biskup, otoczony prezbiterami, i ludem Bożym. Widzimy tu już w pełni ukształtowaną hierarchiczną strukturę gminy chrześcijańskiej. Chrystus jest biskupem całego Kościoła, tak jak biskup - Kościoła lokalnego. Powtarza by niczego nie czynić…
… i w nieskazitelności.
PS. s. 128.
Sakramentem jedności jest Eucharystia przy której sprawowaniu gromadzi się cały Kościół. Wielkie wołanie o jedność - Magn. VII, 1-2.
PS. s. 121
Ignacy często cytuje św. Pawła, a rzadko sięga do Starego Testamentu. Ewangelia jest ponad ST, a jeszcze wyżej sam Chrystus, największy autorytet. ST należy odczytywać przez pryzmat Jezusa Chrystusa. W liście do Smyrneńczyków po raz pierwszy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)