Pojedynek jednostki z obywatelem Nowoczesne społeczeństwo istnieje za sprawą nieustannego procesu „kształtowania indywidualności”. Pojęcie „indywidualizacji” zmienia swe znaczenie. Obecnie: trwający i niedokończony proces, nie dążący do konkretnego celu, lecz raczej „ku horyzontowi”. Jest to element nieustannej modernizacji. Najogólniej: przemiana tożsamości z „danej” w „zadaną”
Zatraca się tożsamość wrodzoną, trzeba „stać się kim się jest”. Wczesna nowoczesność wykorzeniała „odgórnie”, ukorzenić się należało samodzielnie.
Zmiana „stanów” (przynależało się z urodzenia) na „klasy” (przynależy sicze względu na własne zasługi). Niższe klasy współdziałają wewnątrz, im wyższa klasa, tym większy nacisk na samodzielność. Samookreślenie polegało na wpasowaniu się w odpowiednie, istniejące już nisze. Obecnie: brak takich nisz, tylko zmienne, płynne, co zmusza do nieustannego ruchu, poszukiwań i zmian nisz, bez możliwości „osiągnięcia celu”. Indywidualizacja jest losem, a nie wyborem jednostki. Społeczeństwo wytwarza ryzyko i sprzeczności, ale to jednostka musi sobie z nimi samodzielnie poradzić. Obecnie trudno coś wspólnie zmienić, gdyż problemy jednostek najczęściej mają charakter NIEADDYTYWNY (tj. nie sumują się we „wspólną sprawę”). Mogę być podobne, ale nie tworzą całości, nawet będąc w grupie, każdy musi stawić im czoła samotnie. Jednostka obdarzona wolnością staje się obojętna na los innych, nie stworzy więc dobrego obywatela. Wspólność ogranicza korzyści, jakie można mieć w pojedynkę lub po prostu ogranicza swobodę. Problemem współczesności jest to, że główną metodą „budowania wspólnoty” są wzajemne zwierzenia. Jednostka ma wolność, ale ponowi całkowitą odpowiedzialność za swoje działania.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)