To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pojęcie własności, treść i ograniczenia. Współwłasność. O własności w ogólności.
Posiadanie było jedynie władztwem faktycznym nad rzeczą. Własność była wśród pięciu praw rzeczowych pełnym prawem na rzeczy. Pozostałe prawa były ograniczone. Prawo własności jest jednym z podstawowych praw w ogóle.
W prawie rzymskim własność przechodziła długotrwałą ewolucją, ale w końcu ukształtowała się jako prawo podmiotowe decydujące w pewnym sensie o całym charakterze tego systemu prawa.
W każdym porządku prawnym własność jest podstawową instytucją, co więcej zajmuje w nim pozycję centralną. Charakteryzując społeczną funkcję własności stwierdzić można, iż jest ona niczym innym jak podstawą dystrybucji dóbr w otaczającej nas rzeczywistości.
Dobra te tworzą własność społeczną, czyli taką, w której nie można ustalić udziału tych, którzy tworzą owe społeczeństwo. Jeśli własność należy do osoby prywatnej mówimy, że została ona dana w służbę celu.
Historycznie wcześniejsza jest własność publiczna niż prywatna. Ukształtowanie się własności prywatnej na nieruchomościach było zwykłym następstwem sił wytwórczych.
Jeśli porządek prawny toleruje istnienie własności indywidualnej w interesie jednostki to kojarzy go na ogół z interesem społecznym.
Własność rzymska i jej rodzaje.
Własność indywidualna w państwie rzymskim znana była od samego początku jego istnienia. Ustawa XII tablic znała już własność zarówno na ruchomościach jak i na nieruchomościach. Pierwotnie terminy na określenia prawa własności miały charakter opisowy. Rzeczy stanowiące przedmiot własności prywatnej ustawa XII tablic określa jako familia. Najstarszy właściciel rzymski to erus, jednak określenie to wyparte zostało przez określenie dominus.
Podział własności:
Własność kwirytarna (cywilna, prywatna) - rzeczowe i autonomiczne prawo jednostki do władania rzeczą materialną. W swojej treści nie było ograniczone, o ile nie naruszało to obowiązującego porządku prawnego. Przysługiwała tylko obywatelom rzymskim. Dotyczyła zarówno res mancipi, res nec mancipi oraz in iure cesio. Z przedmiotów własności kwirytarnej wyłączono grunty prowincjonalne. Przy przeniesieniu prawa własności kwirytarnej (res mancipi) należało dokonać aktu mancypacji, a własność res nec mancipi można było przenieść za pomocą tradycji.
Własność bonitarna (pretorska) - powstała ona na skutek nieformalnego wydania res mancipi nabywcy, np. przekazanie niewolnika przez tradycje. Jest to również ochrona rzeczy znajdującej się w majątku nabywcy.
Duplex dominium - kto inny był właścicielem kwirytarnym a kto inny bonitarnym.
(…)
…. Jest to również ochrona rzeczy znajdującej się w majątku nabywcy.
Duplex dominium - kto inny był właścicielem kwirytarnym a kto inny bonitarnym.
Własność peregrynów - ponieważ w świetle rzymskiego ius civile nie mogli być peregryni właścicielami rzeczy to zgodnie z zasadą personalności prawa mieli tzw. własnośc peregrynów.
Próby definiowania własności rzymskiej
Tak jak powszechnie jest uznanie dla wkładu rzymskiej myśli…
… wpływy ciał lotnych i stałych z gruntu sąsiedniego, jeśli nie były one kierowane w celu szykany
- Właściciel gruntu na którym znajdował się grób musiał udostępnić do niego przejście osobom zainteresowanym.
- Istniały liczne ograniczenia budowlane dotyczące wysokości budynków i ich odległości od gruntu sąsiada.
- Do ograniczeń należał także zakaz zbycia gruntów italskich przez męża, który otrzymał…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)