To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pojęcie i charakter prawny
9Zgodnie z art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Umowa poręczenia jest umową nazwaną, konsensualną, z definicji jednostronnie zobowiązującą. Może być umową odpłatną lub nieodpłatną. Nie ma charakteru umowy wzajemnej, i to nawet wtedy, gdy udzielenie poręczenia następuje za wynagrodzeniem. Jest czynnością prawną kauzalną.
Poręczenie w odróżnieniu od gwarancji bankowej ma charakter akcesoryjny. Oznacza to, po pierwsze, że istnienie zobowiązania poręczyciela jest zależne od istnienia długu głównego. W rezultacie nieważność długu głównego powoduje nieważność poręczenia. Niemniej jednak w razie poręczenia za dług osoby, która nie mogła się zobowiązać z powodu braku zdolności do czynności prawnych, poręczyciel powinien spełnić świadczenie jako dłużnik główny, jeżeli w chwili poręczenia o braku zdolności tej osoby wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć (art. 877 k.c.). Ponadto umorzenie długu głównego powoduje wygaśnięcie poręczenia, i to niezależnie od tego, czy wierzyciel został przy tym zaspokojony. Po drugie, oznacza to, że o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika głównego (art. 878 § 1 k.c.), jednakże czynność prawna dokonana przez dłużnika głównego po udzieleniu poręczenia nie może zwiększyć zobowiązania poręczyciela (art. 878 § 3 k.c.). Wreszcie po trzecie, poręczyciel może podnieść przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które przysługują dłużnikowi głównemu, a w szczególności może potrącić wierzytelność przysługującą temu dłużnikowi względem wierzyciela (art. 883 § 1 k.c.). Poręczyciel nie traci tych zarzutów, nawet jeśli dłużnik się ich zrzekł albo uznał roszczenie wierzyciela (art. 883 § 2 k.c.). Mimo akcesoryjnego charakteru poręczenia zobowiązanie poręczyciela jest jego własnym zobowiązaniem wobec wierzyciela do wykonania zobowiązania na wypadek, gdyby go nie wykonał dłużnik główny. Odpowiedzialność poręczyciela może mieć charakter subsydiarny (posiłkowy) lub równoległy w stosunku do odpowiedzialności dłużnika. Jeżeli w umowie nie zastrzeżono inaczej, poręczyciel ponosi odpowiedzialność równoległą jako dłużnik solidarny (art. 881 k.c.). Podkreślić jednak należy, iż przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy poręczenia modyfikują zasady odpowiedzialności solidarnej dłużników określone w art. 366 i nast. k.c. Po pierwsze, poręczenie ma zawsze charakter akcesoryjny ze skutkami przedstawionymi wyżej, a po drugie - w razie spełnienia świadczenia przez poręczyciela wierzyciel zostaje wprawdzie zaspokojony, lecz dług nie wygasa, gdyż poręczyciel z mocy ustawy wstępuje w dotychczasowy stosunek prawny w miejsce zaspokojonego wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.). Wskazać tu należy jednak na regulację art. 885 k.c., zgodnie z którą w razie niedokonania niezwłocznego powiadomienia dłużnika przez poręczyciela o dokonanej przez niego zapłaci długu, poręczyciel w razie wykonania zobowiązania przez dłużnika nie może od niego żądać zwrotu tego, co sam wierzycielowi zapłacił, chyba że dłużnik działał w złej wierze. Z drugiej strony, jeżeli poręcznie zostało udzielone za wiedzą dłużnika, dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić poręczyciela o wykonaniu zobowiązania, a gdyby tego nie uczynił, poręczyciel, który zaspokoił wierzyciela, może żądać zwrotu tego, co wierzycielowi zapłacił, chyba że działał w złej wierze (art. 886 k.c.). Podkreślić
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)