POECI NOWEJ FALI:
Zbigniew Herbert (ur. 29 października 1924 we Lwowie, zm. 28 lipca 1998 w Warszawie), który na początku polemizował z Nową Falą,
Czesław Miłosz (ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) - autor Zniewolonego umysłu, Ziemi Ulro ,
Stanisław Barańczak (ur. 13 listopada 1946 w Poznaniu) - najważniejszy poeta Nowej Fali, po Tuwimie największy „wirtuoz słowa”. Używał pseudonimów (m.in.) Barbara Stawiczak oraz Szczęsny Dzierżankiewicz i Feliks Trzymałko . Był również tłumaczem (tłumaczył poezję, zwłaszcza z konceptem, tłumaczył sztuki Szekspira). Pierwszy tom jego wierszy (z 1968 roku) nosił tytuł Korekta twarzy , ostatni (z 1998) był pt. Chirurgiczna precyzja .
Ryszard Krynicki (ur. 28 czerwca 1943 w Sankt Valentin w Austrii). Zadebiutował w roku 1968 tomikiem Pęd pogoni, pęd ucieczki .
Ewa Lipska (ur. 8 października 1945 w Krakowie). Debiutowała w 1961 roku wierszami Krakowska noc , Smutek , Van Gogh w "Gazecie Krakowskiej".
Rafał Wojaczek (ur. 6 grudnia 1945 w Mikołowie, zm. 11 maja 1971 we Wrocławiu) - polski poeta i prozaik, zaliczany do grona poetów wyklętych . Cieszył się wyjątkową legendą. Pisywał wiersze o kobietach, cielesności, dość zaskakujące (w estetyce turpistycznej). Popełnił samobójstwo (przedawkował leki).
Kolejne pokolenie (zostało przyćmione przez pokolenie Nowej Fali) nazwano „Nowymi Rocznikami” (koniec lat 70-tych). Są to poeci urodzeni około 1950 roku (B. Maj, Tomasz Jastrun, Musiał, Pawlak).
Są to autorzy, którzy otarli się o doświadczenie Marca '68, ale to nie było ich wydarzenie pokoleniowe. Ich wydarzeniem będzie Sierpień '80 (zrywy Solidarnościowe). Idą w kierunku prywatności, intymności jako czegoś ważnego. O projekcie tej nowej prywatności, intymności pisał Antoni Kępiński w swojej publikacji pt. Melancholia . Książką krytyczno-literacką, która była ważna dla pokolenia była książka pt. Bez autorytetu Stefana Chwina i Stanisława Rośka.
Te pomysły były odbierane przez publiczność literacką jako rodzaj ucieczki. Prywatność była odbierana jako gest konformistyczny.
Po 1981 roku pojawia się poezja stanu wojennego (niekoniecznie wybitna, nierzadko anonimowa). Specyficzną rolę odegrał Czesław Miłosz (laureat literackiej Nagrody Nobla 1980).
Krytyka mówiła, że istnieją dwie linie poezji:
linia klasyczna (Miłosza),
linia awangardowa (Przybosia).
W latach 80-tych jako przeciwwagę dla Miłosza przedstawiano Herberta.
Poezja stanu wojennego cechowała się obowiązującą poetyką świadectwa, historycznej paraleli, historią widza, uczestnika. Poezja ta była także nastawiona bardzo dydaktycznie. Ważne były motywy religijne, romantyczne. Inny motyw charakterystyczny dla tekstów to coś nazywane „szukaniem korzeni” (poetyka małych ojczyzn). Przykładem jest tu tom A. Zagajewskiego (ur. 21 czerwca 1945 r. we Lwowie) pt.
(…)
… stałych współpracowników byli i są: Marian Bizan, Czesław Miłosz, Timothy Garton Ash, Joanna Guze, Krzysztof Jung, Leszek Kołakowski, Jan Kott, Paweł Hertz, Jacek Woźniakowski, Leszek Szaruga, Mariusz Wilk.
Kwartalnik stawia sobie za cel scalenie literatury emigracyjnej i rodzimej, a także przyswojenie polskiemu czytelnikowi literatury powstałej poza granicami kraju. Pod szyldem pisma ukazują…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)