To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Podstawowe wiadomości z dziejów nauk pomocniczych historii:
Nauki pomocnicze wyrastały z potrzeby krytycznego rozpoznawania źródeł.
Pierwsze reguły krytyki dokumentów dał w 1692 roku Herman Conring. Jednak za ojca nauk pomocniczych historii jest uważany benedyktyn francuski Jean Mabillon, który w 1681 wydał swe słynne dzieło de re diplomatica libri sex. Interesowały go przede wszystkim walory dokumentu zwłaszcza średniowiecznego jako źródła historycznego. Przeciwnikami maurynów byli jezuici. Mabillon podłożył podwaliny pod paleografię, dyplomatykę i sfragistykę.
Dopiero pod koniec XVIII wieku wyniki prac Mabillona zostały rozpowszechnione na uniwersytetach zwłaszcza przez Johanna Gatterera i Carla Gottloba Schonemanna ( profesorowie w Getyndze) kładli oni podwaliny pod obowiązujące do dziś zasady krytyki źródeł (Quellenkritik)
1819 - rozpoczęto opierając się na wynikach tych badań prace wydawnicze wokół Monumenta Germaniae Historica.
1821 - powstała Ecole des Chartes w Paryżu
1854 - Institut fur Osterreichische Geschichtforschung
1884 - Ponteficia Scuola di Paelografia, Diplomatica e Archivistica
Zdecydowanie zaważyły na rozwoju nauk pomocniczych historii katedry uniwersyteckie dzięki profesorom takim jak Theodor Sickel, Wilhelm Wattenbach, Harry Breslau.
Georg Waitz - wypracowane zostały zasady krytyki zewnętrznej i wewnętrznej, krytyki tekstu i pochodzenia.
Teodor Sickel - badania nad kancelariami
Julius Ficker - kancelarie związał z określonymi instytucjami ustrojowymi.
Przed naukami pomocniczymi historii nadal stawia się jako naczelny cel zadanie umożliwienia prowadzenia krytyki formalnej czyli sprawdzanie czy źródło jest tym za co się podaje.
Mimo, że w Polsce już od XVII wieku zaczęto publikować dokumenty średniowieczne, zainteresowanie naukami pomocniczymi historii pojawia się pod koniec XVIII wieku.
1784 rok - powołana zostaje pierwsza na ziemiach polskich katedra nauk pomocniczych na uniwersytecie we Lwowie. Objął ją Gotfryd Uhlich - autor podręczników i prac z zakresu nauk pomocniczych historii
1811 dyrektorem biblioteki uniwersytetu krakowskiego został Jerzy Samuel Bandtkie
Joachim Lelewel podłożył podwaliny pod polskie nauki pomocnicze pozostawał on pod urokiem osiągnięć Johanna Christopha Gatterera.
W połowie XIX wieku rozpoczął się wielki ruch wokół publikowania źródeł polskich
1891 powstaje w Krakowie katedra nauk pomocniczych historii - objął ją Stanisław Krzyżanowski. Największe osiągnięcie w dziedzinie nauk pomocniczych historii w tamtym czasie : wydana przez Stanisława Krzyżanowskiego Monumenta Poloniae paleographica.
Pierwsze lata po II Wojnie światowej przyniosły znaczne ożywienie badań: 1935 rok Władysław Semkowicz przedstawił pierwszy polski zarys nauk pomocniczych, który został wznowiony w 1945 roku
(…)
… zapoczątkowała istotne przemiany w metodologii nauk pomocniczych historii w Polsce
W późniejszym czasie ( druga połowa lat 50-tych) rozpoczęto z inicjatywy Tadeusza Manteuffla pracę nad serią podręczników z nauk pomocniczych historii. Równocześnie zaczęto wydawać z inicjatywy Aleksandra Gieysztora i Gerarda Labudy czasopismo tym naukom poświęcone - „Studia Źródłoznawcze”
Przy Comite International des Sciences…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)