Podmiotowość wychowania. Podmiotowy charakter procesu wychowania wymaga, aby osoby w nim uczestniczące określać mianem podmiotów wychowania; należą tu: nauczyciele- wychowawcy, uczniowie-wychowankowie, rodzice-wychowawcy. Idea podmiotowości akcentuje samoświadomość jednostki, jej zależność w stosunku do otoczenia, a także poczucie osobistego sprawstwa. Składa się na nie swoboda kierunku działania, przekonanie o możliwości wywierania wpływu na otoczenie i poczucie własnej kompetencji, czyli przekonanie o skuteczności działania. Nie można mówić o rozwoju podmiotowości bez wchodzenia w aktywne kontakty z otoczeniem. Istnieją zagrożenia, które mogą powodować zatracenie istoty podmiotowości, czyli poczucia własnej indywidualności i zdolności sterowania własnym działaniem zgodnie z osobiście wybranymi celami i cenionymi wartościami. Ważnym aspektem jest uświadamianie podmiotom edukacji zarówno szans stwarzanych przez realizowanie idei podmiotowości każdemu uczestnikowi procesu edukacyjnego, jak i zagrożeń płynących z tego tytułu dla jednostek jak i społeczeństwa. Są one związane z tym, iż „stawanie się” i „bycie” podmiotem 1 człowieka pozostają w pewnej sprzeczności z takimi samymi procesami zachodzącymi u 2 człowieka. Realizacja własnej podmiotowości musi być kompromisem wobec podmiotowości innego człowieka. Podmiotem jest ten, kto: pełni pewną rolę społeczną, kieruje swoimi stanami psychicznymi oraz swoja aktywnością, ma wpływ na zdarzenia, pozostaje w stałym procesie samodoskonalenia się – przekracza samego siebie, własne granice, rozszerza stale zakres swojej podmiotowości i podmiotowości środowiska społecznego, ułatwia realizacją podmiotowości drugiemu człowiekowi; posiada zdolność do pobierania, przetwarzania i generowania informacji, zdolność do wchłaniania wpływów otoczenia, do tworzenia nowych elementów nie będących prostą reprodukcją spostrzeżeń,
Podmiotowość wychowania.
Podmiotowy charakter procesu wychowania wymaga, aby osoby w nim uczestniczące określać mianem podmiotów wychowania; należą tu: nauczyciele-wychowawcy, uczniowie-wychowankowie, rodzice-wychowawcy. Idea podmiotowości akcentuje samoświadomość jednostki, jej zależność w stosunku do otoczenia, a także poczucie osobistego sprawstwa. Składa się na nie swoboda kierunku działania, przekonanie o możliwości wywierania wpływu na otoczenie i poczucie własnej kompetencji, czyli przekonanie o skuteczności działania. Nie można mówić o rozwoju podmiotowości bez wchodzenia w aktywne kontakty z otoczeniem.
Istnieją zagrożenia, które mogą powodować zatracenie istoty podmiotowości, czyli poczucia własnej indywidualności i zdolności sterowania własnym działaniem zgodnie z osobiście wybranymi celami i cenionymi wartościami.
Ważnym aspektem jest uświadamianie podmiotom edukacji zarówno szans stwarzanych przez realizowanie idei podmiotowości każdemu uczestnikowi procesu edukacyjnego, jak i zagrożeń płynących z tego tytułu dla jednostek jak i społeczeństwa. Są one związane z tym, iż „stawanie się” i „bycie” podmiotem 1 człowieka pozostają w pewnej sprzeczności z takimi samymi procesami zachodzącymi u 2 człowieka. Realizacja własnej podmiotowości musi być kompromisem wobec podmiotowości innego człowieka.
Podmiotem jest ten, kto: pełni pewną rolę społeczną, kieruje swoimi stanami psychicznymi oraz swoja aktywnością, ma wpływ na zdarzenia, pozostaje w stałym procesie samodoskonalenia się - przekracza samego siebie, własne granice, rozszerza stale zakres swojej podmiotowości i podmiotowośc
(…)
… jest podmiotowe traktowanie przez nich dzieci.
Celem i zadaniem edukacji, wychowania staje się stwarzanie możliwości do kreowania i wyrażania własnej podmiotowości, a przede wszystkim wspomaganie każdego człowieka w procesie „stawania się” podmiotem.
Literatura:
1. E. Kubiak-Szymborska, D. Zając „Wokół podstawowych zagadnień teorii wychowania.” Wydawnictwo Wers, Bydgoszcz 2002
2. G. Klimowicz, J. Kościanek…
… podmiotem, a czasem funkcjonuje jako przedmiot
Indeterminizm - człowiek zawsze w każdej sytuacji jest podmiotem.
Typy relacji między podmiotami.
W. Łukaszewski ze względu na sposób, w jaki 1 człowiek traktuje innego człowieka wyróżnia 3 typy relacji interpersonalnych: Altruistyczną - człowiek spostrzega i traktuje innego człowieka jako autonomiczną wartość i działa na rzecz tego człowieka lub w swoich…
… społecznej równości. Częstość z jaką występują relacje zależy od propagowanych, a przede wszystkim realizowanych ideologii w życiu społecznym. Ideologia społeczna czyni mniej lub bardziej prawdopodobnymi określone typy relacji interpersonalnych. Funkcjonowanie w życiu społecznym rozróżnień między ludźmi „lepszymi” i „gorszymi”, między „wyższymi” i „niższymi”, między ważniejszymi” i „mniej ważnymi” sprzyja…
… nauczyciela:
Normatywny - koncentruje się wokół poszukiwania takich cech osobowości nauczyciela-wychowawcy, które warunkowałyby skuteczność wpływów wychowawczych oraz prowadziłyby do mistrzostwa pedagogicznego, do doskonałości w wykonywaniu zawodu.
Empiryczny - nawiązuje do praktyki pedagogicznej i badań empirycznych mających na celu wyszukiwanie osobowych właściwości nauczycieli w toku ich pracy dydaktyczno…
…-Kukacka, W. Kozłowski „Dylematy ucznia. Z doświadczeń dorastającej młodzieży.”, WSiP, Warszawa 1994
3. W. Łukaszewski „Szanse rozwoju osobowości.”, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1984
4. E. Kubiak-Jurecka „Podmiotowość w wychowaniu, a demokratyzacja stosunków edukacyjnych - szanse, ograniczenia, bariery.” [w:] „Nauczyciel-uczeń. Między przemocą, a dialogiem. Obszary napięć i typy interakcji”, red…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)