Początki prawa bankowego- opracowanie

Początki prawa bankowego
Kościelny zakaz lichwy byt poważnym hamulcem rozwo­ju bankowości, istniały jednak sposoby jego omijania. Jednym z nich było tzw. datum emergens, czyli odszkodo­wanie za opóźnione spłaty. Partnerzy umawiali się na nie­realnie krótki termin zwrotu, który następnie był przekra­czany. Pod pozorem odszkodowania za zwłokę płacono procent. Innym sposobem było lucrum cessans, czyli od­szkodowanie za zyski, które pożyczający utracił przez to, że nie dysponował przez jakiś czas kapitałem. Kościół miał jednak wątpliwości co do zasadności formuły lucrum cessans. W przypadku kredytu długoterminowego formą opro­centowania był tzw. wyderkauf, czyli dzierżawa renty feu­dalnej.
Dostawcą kredytu inwestycyjnego były gminy żydow­skie - kahały - których nie dotyczy krępujące chrześci­jan przepisy dotyczące lichwy. Poważnymi dostawcami kredytu byty też niektóre zakony katolickie oraz poszczególni możnowładcy. W prawie polskim hipotekę znano już w XVI wieku. Pierwszą kodyfikację prawa hipotecz­nego stanowiła konstytucja sejmowa z 1588 roku. Weksel znano już w XV wieku. W 1701 roku uregulowano prawo wekslowe w Gdańsku, w 1713 roku w Elblągu, w 1775 ro­ku w całym kraju.
Kontrreformacja i wojny połowy XVII wieku spowodowały zastój w rozwoju kredytu. Większość monter pietatis nie przetrwała potopu szwedzkiego. Wygnanie arian w 1657 roku oznaczało pozbycie się z kraju zaangażowa­nego w działalność kredytową środowiska. Pogromy, to­warzyszące powstaniu kozackiemu pod wodzą Bohdana Chmielnickiego (1648) podkopały możliwości finansowe gmin żydowskich.
... zobacz całą notatkę