Stanisław Kowalski - „Pedagogika społeczna H.Radlińskiej, a socjologia wychowania”:
Radlińska pedagogikę społeczną tworzyła konsekwentnie jako praktyczną dyscyplinę pedagogiczną, odrębną od socjologii wychowania. Wśród socjologów i niektórych pedagogów była opinia, że Radlińska podejmowała wiele socjologicznych zagadnień wychowania i szkoły, a w badaniach schodziła na pozycję wręcz socjologiczne.
Z kolei prace socjologiczne np. F.Znanieckiego czy J.Chałasińskiego pedagogowie zaliczali do pedagogiki.
Radlińska rozwijała swój system naukowy w żywej współpracy z socjologami, brała udział w zjazdach i konferencjach socjologicznych, publikowała swoje prace w czasopismach socjologicznych. Wszystko to świadczy o bliskich jej systemu pedagogicznego z rozmaitymi koncepcjami socjologii wychowania.
Pedagogika społeczna jako teoria praktycznego działania musi odwoływać się do rozmaitych nauk, takich jak medycyna, higiena, pajdologia, demografia, ekonomia i socjologia, która zajmuje się przede wszystkim analizą struktur i funkcji środowisk społecznych. Inne nauki pełnią rolę pomocniczą i np. dostarczają wskaźników.
Tak oto kształtowały się pedagogika społeczna i socjologia wychowania, i powstawały różne ich odmiany:
- filozoficzno-spekulatywna pedagogika socjalna
- pedagogika socjologiczna - uprawniana przez pedagogów
- socjologia pedagogiczna - uprawiana przez socjologów - zastosowanie wyników socjologii do analizy procesów wychowania
- socjologia wychowania - ujmuje całokształt problematyki dotyczącej społecznych funkcji lub procesów wychowania w socjologczno-teoretyczny system, jako dziedzinę socjologii. Rozwijała się w działach Spencera, Durkheim, a w Polsce u Krzywickiego, Bystronia, i F.Znanieckiego.
Socjologia wychowania jako dziedzina socjologii ogólnej, ujmuje w zwartą teorię całokształt społecznych procesów wychowania.
Cechy wspólne pedagogiki społecznej i socjologii wychowania:
Dążenie do opierania się na badaniach empirycznych.
Szerokie pojmowanie wychowania, obejmujące zarówno nieplanowane wpływy środowiska na rozwój i uspołecznienie wychowanka jak i celowe.
Przyjęcie założeń o decydującym współwpływie czynników środowiskowych.
Zastąpienie tradycyjnego pojmowania osobowości jako rozwiniętego w konkretnych warunkach środowiska kompleksu cech psychicznych, przez koncepcję osobowości, jako mechanizmu zachowań ukształtowanego na drodze „wrastania” jednostki w kulturę i system ról społecznych.
Przyjęcie jako podmiotu wychowania nie tylko instytucji wychowania, ale całokształtu instytucji „społeczeństwa wychowującego” i jego zróżnicowanych środowisk.
(…)
… zaniedbanych rejonach wielkich miast (Warszawa, Łódź), które ujawniły uwarunkowania ograniczeń w rozwoju fizycznym i psychicznym dzieci, zaniedbań obowiązku szkolnego.
…
… jako podmiotu wychowania nie tylko instytucji wychowania, ale całokształtu instytucji „społeczeństwa wychowującego” i jego zróżnicowanych środowisk.
Łączy zatem obie dyscypliny, wspólny, podobnie ujmowany od strony podmiotu, jak i przedmiotu wychowania proces wychowawczy jako przedmiot badań.
Dzieci natomiast to, że każda z tych dyscyplin inaczej stawia problemy naukowe. Socjolog pyta jakie są w swej…
… w społeczeństwo.
2 - pojęciu środowiska wychowawczego (środowiska życia) jako zespołu warunków przyrodniczych, kulturowych, osobowo-społecznych, wśród których żyje jednostka i czynników przekształcających jej osobowość.
Autorskim wkładem Radlińskiej do socjologii wychowania są 2 pojęcia: 1 - pokolenia historycznego - obejmuje wszystkie generacje (dziadów, ojców, dzieci, wnuki) współżyjące w tym samym czasie w swoistych społecznych układach.
2 - wieku społecznego - stanowi wskaźnik stopnia uspołecznienia jednostki, w relacji do jej wieku chronologicznego, fizjologicznego, psychicznego lub inteligencji.
Radlińska pojęcia te traktowała jako podstawę do poszukiwania zasad regulacji stosunków międzypokoleniowych oraz właściwych propozycji między rozwojem fizycznym, psychicznym i społecznym jednostki.
Zadania…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)