Unia Pracy (UP) - polska partia polityczna o charakterze socjaldemokratycznym, powołana do życia w czerwcu 1992 w wyniku fuzji kilku organizacji lewicowych. W latach 2001-2005 związana rządowym i parlamentarnym sojuszem z SLD, w latach 2006-2008 część LiD.
UP głosi tradycyjny program socjaldemokratyczny (wielosektorowa gospodarka, rozbudowany system opieki społecznej, progresja podatkowa, sprzeciw wobec reprywatyzacji i ograniczenie prywatyzacji), postuluje równouprawnienie kobiet i mężczyzn, popiera dopuszczalność aborcji, domaga się rozdziału Kościoła od państwa.
Unię Pracy zbudowano, jako jedyną do tej pory liczącą się siłę polityczną, ponad historycznym podziałem na "świat Solidarności" i "świat PRL-u". Jej założyciele wywodzili się z Solidarności Pracy (Ryszard Bugaj, Aleksander Małachowski, Karol Modzelewski), Ruchu Demokratyczno-Społecznego (Zbigniew Bujak, Wojciech Borowik), części Polskiej Partii Socjalistycznej (Władysław Dobrzański, Mirosław Hanusz, Iwona Rózewicz), oraz stworzonych przez reformatorskich działaczy byłej PZPR - Polskiej Unii Socjaldemokratycznej (Wiesława Ziółkowska, Marek Pol). .
Unia Pracy uzyskała 19 września 1993 7,28% głosów, przekraczając z naddatkiem progi konieczne do znalezienia się w sejmie i otrzymania mandatów z listy krajowej. W sejmie zasiadło 41 jej posłów (czwarty co do wielkości klub w sejmie) i 2 senatorów UP uczestniczyła w rozmowach koalicyjnych z SLD i PSL, ostatecznie jednak nie weszła do rządu ze względu na różnice w podejściu do prywatyzacji i innych kwestii gospodarczych. Do rządu wszedł jedynie Marek Pol, który jednak musiał z tego powodu zawiesić swoje członkostwo w partii.
W wyniku przegranych wyborów do dymisji podał się prezes Ryszard Bugaj, zastąpił go tymczasowo Aleksander Małachowski, a od lutego 1998 Marek Pol. Ostatecznie w wyborach parlamentarnych w 2001 UP przypadło 16 mandatów poselskich. Do sejmu wrócili po czteroletniej przerwie Izabela Jaruga-Nowacka, Aleksander Małachowski, Marek Pol i Andrzej Aumiller. Pojawiło się też parę nowych twarzy: Hanna Gucwińska, Janusz Lisak i Ewa Kralkowska.
Unia wraz z SLD stworzyła w parlamencie rząd Leszka Millera; Marek Pol był w nim jednym z wicepremierów i ministrem infrastruktury, a Izabela Jaruga-Nowacka pełnomocnikiem ds. równego statusu kobiet i mężczyzn.
Ewa Kralkowska piastowała stanowisko wiceministra zdrowia, Włodzimierz Paszyński wiceministra edukacji i sportu, a Marek Balicki objął w 2003 tekę szefa resortu zdrowia.
Po dymisji rządu Millera, Izabela Jaruga-Nowacka została wicepremierem bez teki w rządzie Marka Belki. Później powołano ją również na ministra ds. społecznych (zachowała tekę wicepremiera).
W wyborach w 2005 UP startowała z list SdPl, która nie osiągnęła progu wyborczego.
(…)
…", Konfederacji Polski Niepodległej - Ojczyzna, Narodowego Odrodzenia Polski oraz nieliczni politycy Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a wśród 47 sygnatariuszy były m.in.: Polska Partia Ekologiczna - Zielonych, Krajowe Porozumienie Emerytów i Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej.
Od II Kongresu ugrupowania, przeprowadzonego 10 stycznia 2004, używa ono nazwy "Polska Partia Pracy". Na III Kongresie, 20…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)