To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Parcie i odpór gruntu
Parcie gruntu jest jedną z głównych sił działających na takie konstrukcje, jak ściany (mury) oporowe, ścianki szczelne, ściany śluz, przyczółki mostowe, studnie opuszczane itp. Działanie tej siły należy również uwzględniać w projektowaniu budowli podziemnych, rurociągów podziemnych, umocnień wykopów fundamentowych i rowów kanalizacyjnych, fundamentów konstrukcji łukowych itp.
W zależności od rodzaju konstrukcji, jej sztywności i charakteru obciążeń oraz odkształceń rozróżnia się trzy rodzaje parć gruntu:
czynne,
odpór,
spoczynkowe (geostatyczne).
Parcie czynne gruntu (parcie graniczne) jest to siła Ea działająca od strony ośrodka gruntowego w stanie przemieszczenia konstrukcji lub jej elementu w kierunku od gruntu, przy wartości przemieszczenia dostatecznej do uzyskania przez parcie wartości najmniejszej (parcie graniczne). Parcie czynne może wystąpić, np. w przypadku ścian oporowych, ścianek szczelnych, ścian szczelinowych, płyt kotwiących, obudowy wykopów itp.
Odpór gruntu (odpór graniczny) jest to reakcja gruntu Ep spowodowana przemieszczeniem konstrukcji lub jej elementu w kierunku gruntu, przy wartości przemieszczenia niezbędnej do osiągnięcia przez odpór wartości największej (odpór graniczny). Odpór może wystąpić, np. w przypadku konstrukcji utwierdzonych w gruncie lub konstrukcji kotwiących oraz gdy konstrukcja łukowa przekazuje siłę poziomą na fundament.
Parcie czynne i odpór gruntu nazywane jest parciem geodynamicznym (parcie gruntu znajdującego się w ruchu).
Parcie spoczynkowe gruntu jest to siła E0 działająca od strony ośrodka gruntowego, gdy nie istnieje możliwość przesunięcia konstrukcji lub jej elementu. Parcie spoczynkowe może wystąpić, np. w przypadku obudowy tuneli, zagłębionych w gruncie ścian budynku, masywnych ścian oporowych oraz masywnych konstrukcji hydrotechnicznych posadowionych na skale.
Najstarszą i dotychczas najczęściej stosowaną metodą obliczania parcia gruntu, pomimo pewnych nieścisłości (np. przyjęcie płaskiej powierzchni odłamu, nieuwzględnienie spójności), jest metoda opierająca się na teorii równowagi granicznej przy założeniach podanych przez Coulomba (1773 r.).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)