To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pamięć zbiorowa: mediatyzacja, pamięć jako pole bitwy
Allison Lanzberg „Pamięć protetyczna” i Boris Halbsbach twierdzą, że pamięć zbiorowa szwankuje.
Więzy z resztą społeczeństwa są tak naprawdę dobrowolne, co nie ułatwia przekazywania treści o przeszłości w danej grupie społecznej.
Współcześnie obserwujemy erozję pamięci zbiorowej (np. wiedza współecznej młodzieży o XX-wiecznej historii Polski) i wykruszanie się więzi społecznych (np. podstawowa komórka społeczna - rodzina). Dlatego pamięci zbiorowej zaczyna się przypisywać coraz większą wartość zaobserwować można zjawisko „kompulsywnego” archiwizowania i idący od ogółu społeczeństwa nacisk na potrzebę archiwizowania wszystkiego (włącznie z wiadomościami e-mail).
Archiwa to po prostu protezy pamięci: zalewani falą informacji mamy problem z selekcją ważne/nieważne; w związku z tym dążymy do zapamiętania wszystkiego i tu rodzą się problemy, bo nie jesteśmy w stanie zapamiętać tyle, ile byśmy chcieli/ ile inni od nas wymagają. Tworzymy więc zastępniki, niejako przedłużenia naturalnej (zawodnej) pamięci ludzkiej.
Ale po co pamiętać, czyli dlaczego pamiętanie jest teraz takie ważne?
W historii powszechne było stosowanie „zakazów pamiętania” (damnatio memorio). Przykłady: transformacja po 1989 roku i spalanie archiwów milicji; dziś ocalałe archiwalia przenosi się do IPN. W 1991 roku niszczono archiwa RFN, zachowywano te z NRD. W Izraelu pierwsze publiczne wyznania o holocauście emitowane w TV publicznej miały miejsce w latach 60. XX w.
Zakazy pamiętania wynikały z wielu czynników, ale oficjalnie chodziło o to, aby nie rozdrapywać publicznie ran, wciąż zbyt bolesnych, co mogłoby przeszkodzić w procesie scalania wspólnoty na nowo.
Okres obowiązkowej niepamięci dotyczy również ważnych osób. Nie wprowadza się do panteonu zasłużonych tak długo, jak społeczeństwo pamięta, dlaczego dana osoba nie zasługuje na miejsce w panteonie (zawsze są jakieś „ale”). Przykład: Tadeusz Kościuszko po upadku insurekcji dostał się do niewoli carycy Katarzyny. Z amputowanymi nogami, problemem z kręgosłupem i nękany chorobami, był przetrzymywany w więzieniu w warunkach, które pogłębiały jego schorzenia. Pod koniec życia podpisał więc lojalkę wobec caratu rosyjskiego i mógł wyjść na wolność. Dlaczego więc znalazł się na Wawelu? Został wprowadzony do naszego „panteonu”, gdy w Polsce rządziła Rosja i ze względu właśnie na podpisaną lojalkę. Ale o tym podręczniki do historii jakoś nie pamiętają…
Pomimo istnienia zakazów pamięci, winowajcy przeważnie muszą być ukarani. Najczęściej jednak, aby tylko zaspokoić gawiedź, kara ma wymiar symboliczny (jeśli w ogóle do takie dochodzi). Przykład: podczas procesu w Norymberdze Rosjanie dążyli do obarczenia Niemców winą za dokonanie zbrodni katyńskiej. Sąd norymberski miał na tyle honoru, że oddalił oskarżenie. Ze względu na panujące stosunki polityczne, nie zdecydowano się jednak na oskarżenie Rosjan.
(…)
… trasę, którą można pieszo przebyć w tydzień. Uzasadnienie: chodziło właśnie o wymarcie generacji świadków.
Kultura pamięci
Stworzyli ją Żydzi. Tworzą mit założycielski (?), stojący w opozycji do opowieści fundacyjnych o bogach.
Żydzi wymyślili kulturę o charakterze przenośnym; wychodząc z Egiptu nie mogli zabrać ze sobą świątyń/ ikon/ obrazów. Dziedzictwo kulturowe zostało opowiedziane i spisane.
W XX…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)