Pachomiusz (+ 347) Życie. Urodził się w rodzime pogańskiej około 292 roku. Zwerbowany w wieku dwudziestu lat podczas ostatniej wojny Maksymina przeciwko Licyniuszowi (312-313), pomaszerował wraz z innymi rekrutami w dół Nilu. Noc spędzili zamknięci w Luksorze, w obozie legionistów, rozbitym na terenie starożytnej świątyni. Miejscowi chrześcijanie przynieśli im jedzenie i picie. Pachomiusz zapytawszy, co czyn ten miał oznaczać, usłyszał w odpowiedzi, że chrześcijanie okazują miłosierdzie obcym i w ogóle wszystkim ludziom. Znów więc zapytał: „Kim są chrześcijanie?”, aby usłyszeć: „Są to ludzie, którzy noszą imię Chrystusa, jedynego Syna Bożego i ufając Bogu, który stworzył Niebo, ziemię i nas, czynią dobro wszystkim ludziom”. Skrywszy się samotnie w kącie więzienia modlił się tymi słowami: „Boże, Stwórco Nieba i ziemi, jeśli naprawdę zechcesz spojrzeć na moje poniżenie - bowiem nie znam Ciebie, jednego prawdziwego Boga - i uwolnisz mnie od mego obecnego cierpienia, będę Ci szczerze służył przez wszystkie dni mego życia, a kochając wszystkich ludzi, będę im służył zgodnie z Twoim nakazem”. Po klęsce Maksymina zwolniony z armii Pachomiusz powrócił do Tebaidy i przyjął chrzest. Następnie został uczniem pustelnika Palamona. Po kilku latach spędzonych u niego, około 323 r. osiedlił się w opuszczonej wiosce Tabennisi. Wkrótce zaczęli przyłączać się do niego inni, a ponieważ było ich coraz więcej zakładał dla nich kolejne klasztory. Do końca życia (zmarł w 346 r.) założył dziewięć męskich oraz dwa żeńskie, którymi kierował jako opat generalny. Wszystkie klasztory tworzyły kongregacje, podlegające przełożonemu generalnemu. Mianował on przełożonych poszczególnych klasztorów i zwoływał ich dwa razy w roku w celu rozpatrzenia spraw kongregacji. Wspólnota założona przez Pachomiusza zaczęła rozpadać się w V wieku. Znalazła ona jednak naśladowców: m.in. na Górze Synaj i w Kapadocji. Dzieła. Reguła św. Pachomiusza (przekł. pol. A. Bober, M. Starowieyski w: Starożytne Reguły zakonne, PSP 26, s. 38-61), eksponowała potrzebę modlitwy, medytacji, ascezy, czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i pracy, obowiązkowej dla wszystkich. Podstawą organizacji klasztoru był podział pracy. Wśród mnichów byli: rolnicy, ogrodnicy, pasterze, kucharze, piekarze, krawcy, szewcy, cieśle i tkacze mat. W obrębie klasztoru, otoczonego murami, znajdowało się około 40 domów (w każdym domu mieszkało od 20 do 40 mnichów), kościół, refektarz, kuchnia, magazyn, biblioteka, szatnia, warsztaty i ogród. Klasztory pachomiańskie szybko rozprzestrzeniały się w Egipcie, Palestynie, Syrii, Mezopotamii, Persji i Armenii. Reguła Pachomiusza wywarła ogromny wpływ na całe późniejsze prawodawstwo monastyczne, stając się prototypem dla reguł: Bazylego Wielkiego, Jana Kasjana, Cezarego z Arles i Benedykta z Nursji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)