To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ZAJĘCIA 11- OŚWIATA W OKRESIE II RZECZYPOSPOLITEJ Sytuacja oświaty i szkolnictwa w Polsce przed reformą jędrzejewiczowską
Główne założenia reformy dla wszystkich szczebli szkolnictwa
Realizacja reformy, jej konsekwencje społeczne i oświatowe
Ad2. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości oczekiwano generalnej przebudowy ustroju szkolnego zgodnego z potrzebami nowoczesnego społeczeństwa. Z powodów politycznych nie były przygotowane odpowiednie ustawy, ale poszczególne obozy zgłaszały własne postulaty:
prawica - wychowanie na fundamencie chrześcijańskich i narodowych wartości, kształcenie głównie dla potrzeb gospodarki;
lewica - wychowanie świeckie, bezpłatna szkoła;
centrowe partie chłopskie - ułatwienie dostępu młodzieży wiejskiej do szkół wszystkich szczebli.
W 1925 roku został zgłoszony pod obrady Sejmu projekt reformy jednolitego systemu szkolnego (przygotował minister Stanisław Grabski), ale lewica go odrzuciła. Dopiero po przewrocie wojskowym marszałka Piłsudskiego (1926) i ustanowieniu rządów naprawy (sanacji Rzeczypospolitej) możliwa była kontynuacja prac nad przebudową szkolnictwa. Profesor Kazimierz Bartel był premierem pierwszego sanacyjnego rządu i ministrem oświaty. Do przeprowadzenia zmian w systemie edukacji powołał Komisję Reformy Szkoły. Jednak ostateczny projekt reformy przygotował dopiero Janusz Jędrzejewicz - były oficer Legionów, zwolennik idei wychowania państwowego, który w 1931 roku objął funkcję ministra WRiOP. Kiedy w jesiennych wyborach zwyciężył sanacyjny Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem, możliwe było uchwalenie 11 marca 1932 roku ustawy o gruntownej przebudowie ustroju szkolnego. Ustawa ta obejmowała wszystkie szczeble edukacji, dzięki czemu ostatecznie ujednoliciła szkolnictwo i likwidowała pozostałości systemów zaborczych. Jej uzupełnieniem była uchwała z tego samego dnia o szkołach prywatnych oraz reforma szkolnictwa wyższego przyjęta 15 marca 1932 roku. Ustawa z 11 marca 1932 roku
Szkołę powszechną podzielono na trzy szczeble organizacyjne i trzy szczeble programowe. Łącznie nauka trwała 7 lat.
- szkoła I stopnia (realizowała pierwszy szczebel programowy, nauka w klasie trzeciej trwała 2 lata, a w klasie czwartej 4 lata),
- szkoła II stopnia (realizowała wyższy szczebel programowy, w klasie szóstej nauka trwała 2 lata),
- szkoła III stopnia (realizowała wszystkie trzy szczeble programowe, nauka odbywała się w siedmiu klasach jednorocznych). Ukończenie drugiego szczebla programowego uprawniało do nauki w szkole średniej (po sześciu klasach szkoły powszechnej możliwa nauka w gimnazjum). Wszyscy absolwenci szkół powszechnych nie kontynuujący nauki mieli zostać objęci obowiązkowym dokształcaniem.
(…)
… zawodowe 2 i 3-letnie, oparte na programie gimnazjum ogólnokształcącego, pozwalające absolwentom rozpocząć studia wyższe. Szkolnictwo zawodowe obejmowało także szkoły dokształcające, szkoły przysposobienia zawodowego, szkoły mistrzów dla rzemieślników i robotników przemysłowych, kursy specjalistyczne i uzupełniające.
Wprowadzono 3-letnie licea pedagogiczne dla absolwentów gimnazjów oraz 2-letnie pedagogia dla absolwentów liceów.
Dla dzieci od lat 3 przewidywano tworzenie przedszkoli, których opiekunki kształcić się miały w 4-letnich gimnazjach i 2-letnich liceach dla wychowawczyń przedszkoli. Uwzględniono problem kształcenia dzieci niepełnosprawnych, jednak dopuszczono zwolnienie ich z obowiązku szkolnego, jeżeli nie ma odpowiednio zorganizowanej szkoły w pobliżu miejsca ich zamieszkania. Uwzględniono oświatę…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)