To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Osady z pojezierza na przedgórzu Alp
Od połowy XIX wieku w jeziorach i na brzegach jezior położonych u stóp Alp w Szwajcarii, Niemczech, Austrii, Francji i Włoszech zaczęto odkrywać liczne ślady prehistorycznych osad. Te „domy na palach”, jak się je obecnie nazywa ze względu na technikę budowania, dostarczają szczegółowych informacji o życiu pierwszych rolników centralnej Europy, a także stanowi lekcję historii archeologii.
Cechą charakterystyczną krajobrazy przedgórza Alp są jeziora. Już 4000 lat temu, w okresie neolitu, później, e epoce brązu, społeczności rolnicze budowały swój osady na ich brzegach. Panując na tych terenach wilgoć spowodowała, że zachowały się tylko atypowe archeologiczne materiały, jak narzędzia kamienne i ceramika, lecz także przedmioty drewniane i olinowanie jako uzupełnienie pozostałości po domach. Pierwsze odkrycie tych osad w połowie XIX wieku zainspirowało romantyczny obraz osad leżących nad brzegiem jezior, który przez wiele lat dominował w naszej wiedzy o najwcześniejszych europejskich rolnikach. Podczas mroźnej i suchej szwajcarskiej zimy na przełomie lat 1853/54 poziom wody w wielu jeziorach położonych wokół Zurychu opadł o 30 cm. W Obermaeilen doprowadziło to do odsłonięcia warstwy na dnie jeziora o grubości od 30 do 60 cm, która zawierała wiele słupów, ogromną liczbę kości zwierzęcych i rogów, oraz przedmioty wykonane z kamienia, gliny, drewna, kości i rogu. O odkryciu został powiadomiony miejscowy nauczyciel i zbieracz starożytności Johannes Aeppli, który z kolei poinformował przewodniczącego Towarzystwa Starożytności w Zurychu Ferdinanda Kellera. Szybko stało się jasne, że słupy stanowiły pozostałości po domach, przedmioty zaś należały do ich mieszkańców. Keller wysunął dwie teorie: 1. Że domy na palach znajdowały się piaszczystym brzegu
2. słupy podtrzymywały budowle znajdujące się nad poziomem wody.
Z czasem drugą teorię uznał za bardziej prawdopodobną. Zilustrował ją rysunkami domów na palach położonych parę metrów od brzegu, do której prowadziło kilka kładek. Należy podkreślić, że według Kellera słupy wbite w dno jeziora nie stanowiły konstrukcji domów, lecz podtrzymywały platformy, na których budowano domy. Jego zdaniem platformy te stanowiły rodzaj drewnianych wysp, które określał mianem „osady na palach”. Nie wiadomo, skąd Keller wziął taki pomysł, aczkolwiek istnieją źródła, z których mógł znać, a należą do nich sporządzane przez podróżników opisy podobnych konstrukcji na Malajach, i w Indiach Wschodnich oraz pisma greckiego historyka Herodota.
Pomysł domów na platformach ustawionych nad taflą wody przyjęty został z entuzjazmem przez romantyczną wyobraźnię współczesnych Kellera. Jednakże wraz z postępem prac archeologicznych zaczęto kwestionować te poglądy. Obecnie otwarta pozostaje kwestia, czy domy te miały podniesione podłogi, czy słupy stanowiły podstawę chroniącą domy przed osunięciem się w bagno. Nie osiągnięto jeszcze porozumienie czy osady te budowano nad bagnem czy też na suchym brzegu jeziora, ale na pewno zaniechano stworzonej przez Kelera wizji osad budowanych nad taflą wody.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)