To tylko jedna z 9 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Organizowanie jako funkcja zarządzania
Organizowanie to kształtowanie struktur organizacyjnych i dokonywanie zmian w strukturze. Wyróżnia się następujące zasady kształtowania struktur organizacyjnych:
Zasada ograniczania do minimum liczby szczebli hierarchii organizacyjnej
Zasada optymalnej centralizacji
Zasada optymalnej specjalizacji
Zasada optymalnej standaryzacji i formalizacji działań
4.2.1 Podstawowe typy struktury organizacyjnej
Dwa skrajne „typy idealne”:
Struktura mechanistyczna
Wyraźna struktura władzy Wysoki stopień specjalizacji
Precyzyjnie określone uprawnienia decyzyjne i odpowiedzialność na każdym stanowisku
Dominacja interakcji pionowych
Regulowania zachowań uczestników głównie za pomocą instrukcji i decyzji przełożonych
Zależność autorytetu od miejsca w hierarchii organizacyjnej
Struktura organiczna
Słabo zaznaczona struktura władzy, zmieniająca się wraz z zadaniami
Niski stopień specjalizacji
Uprawnienia decyzyjne i odpowiedzialność są adekwatne do aktualnie realizowanych zadań
Dominacja interakcji poziomych
Regulowanie zachowań uczestników organizacji głównie poprzez konsultacje o charakterze doradczym
Zależność autorytetu od wiedzy
4.2.1.1 Struktura funkcjonalna (scalonych pionów funkcjonalnych)
Struktura funkcjonalna charakteryzuje się tym, że na drugim „od góry” szczeblu hierarchii organizacyjnej obowiązuje podział pracy wg funkcji. Podstawowe jednostki organizacyjne specjalizują się w wykonywaniu np. zaopatrzenia, produkcji, marketingu. Struktura funkcjonalna przypomina strukturę mechanistyczną.
Zalety struktury funkcjonalnej
Wady struktury funkcjonalnej
łatwa do określenia odpowiedzialność za realizowane zadania
brak konfliktów kompetencyjnych (jedność kierowania)
autonomizacja pionów funkcjonalnych (dla danego kierownika najważniejszy jest jego pion. Nie interesuje się on dobrem całej organizacji)
tendencje biurokracyjne (nadmierna centralizacja i formalizacja) 4.2.1.2 Struktura dywizjonalna
Struktura dywizjonalna (oddziałowa) charakteryzuje się tym, że podstawowe jednostki organizacyjne wyodrębniane są na podstawie tzw. przedmiotowych kryteriów podziału pracy (podział pracy wg klientów, wyrobów, regionu geograficznego) i cechuje je daleko idąca autonomia działalności. Zasada lustrzanego odbicia - struktura dywizji przypomina strukturę całej organizacji. Najczęściej ma miejsce gdy w danej dywizji produkuje się wiele wyrobów jednej branży.
(…)
…, standaryzacji i formalizacji działań, rozpiętość kierowania i stopień decentralizacji.
Rozrost organizacji powoduje wzrost stopnia specjalizacji ponieważ powstaje wiele nowych stanowisk
Wzrost stopnia specjalizacji powoduje wzrost standaryzacji i formalizacji ponieważ dla prostszych zadań łatwiej jest opracować standardy a formalizuje się zadania zestandaryzowane a nie te jednorazowe
Wzrost stopnia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)