Ordoliberalizm
Powstał dzięki osiągnięciom tzw. szkoły freiburskiej. Nazwa pochodzi od roczników „Ordo”, w których założyciele publikowali swoje prace.
Walter Eucken - założyciel szkoły freiburskiej. Ojciec duchowy ordoliberałów. Poszukiwał rozwiązań liberalnych zespalających fakty historyczne i dane statystyczne z kanonami teoretycznymi. Znajdował je w morfologii systemów gospodarczych poklasyfikowanych według typów idealnych. Idealny typ gospodarki kierowanej centralistycznie, który odrzucił, przeciwstawił czystej gospodarce rynkowej. Analizował 5 idealnych form rynkowych: monopol, częściowy monopol, oligopol, częściowy oligopol i konkurencję jednostek.
Wilhelm Röpke - skrzyżowanie liberalizmu socjalnego postulującego deproletaryzację jednostek poprzez upowszechnienie własności prywatnej z katolicką nauką społeczną mającą powściągać wybujały indywidualizm w celu przywracania równowagi między jednostką a wspólnotą.
Alfred Müller-Armack - koncepcja społecznej gospodarki rynkowej. Obierał za cel połączenie zasady wolności rynkowej z zasadą społecznej równości proponował jego osiągnięcie nie poprzez oddziaływanie państwa, lecz dobrowolny consensus kształtujący się między wolnymi jednostkami animowanymi pragnieniem powszechnego dobra. Za podstawę społecznej gospodarki rynkowej przyjmował ochronę i rozszerzenie własności środków produkcji, stworzenie i utrzymywanie elastyczności mechanizmu cenowego, stabilizację siły nabywczej pieniądza, swobodny dostęp do rynków innych krajów, wolności zawierania transakcji i umów oraz odpowiedzialność materialną autorów decyzji gospodarczych. Gdyby stabilność polityki społecznej gospodarki rynkowej była zagrożona, należałoby sięgać do jej regulacji i korekt socjalnych.
Ludwig Erhard - również opierał się na koncepcji społecznej gospodarki rynkowej. Przyczynił się w dużym stopniu do zaszczepienia społeczeństwu niemieckiemu liberalnej wiary w twórczą moc wolnych jednostek działających na wolnym rynku.
Ordoliberalizm wyróżnia się od innych nurtów liberalizmu 2 cechami: chrześcijańskim charakterem oraz przyznawaniem państwu większej roli niż to ma miejsce w innych nurtach liberalizmu.
Ordoliberalizm odwołuje się do tomistycznej idei porządku uniwersalnego (Ordo universi). Miałaby ona przywrócić wolność jednostki działającej na kapitalistycznym rynku sens wyboru moralnego, racjonalnego i zgodnego z naturą człowieka.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)