S.Freud „Ego i id” (Agnieszka Morzy; 261-273)
Podstawowym założeniem psychoanalizy jest podział psychiki na świadomość i nieświadomość.
Stan świadomości szybko przemija. Wyobrażenie świadome w tej chwili, w chwili następnej świadome już nie jest, jednak w pewnych łatwych do zrealizowania warunkach moze ponownie zostać uświadomiona.
Modelem nieświadomości są treści stłumione. Jest ona dwoista: latentna (zdolna do uświadomienia) i treści stłumione, z racji swej natury same w sobie niemożliwe do uświadomienia.
Za pośrednictwem wyobrażeń słownych wewnętrzne procesy myślowe stają się postrzeżeniami. Fakt ten dowodzi, że wszelka wiedza pochodzi z doświadczenia zewnętrznego.
Ego - przedświadomość
Id - pozostała część psychiki, w którą ego przechodzi i która zachowuje się jak nieświadomość.
! Ego jest częścią id. Funkcjonalnie ego ma władzę nad dostępem do słery duchowej. Jest jak jeżdzieć, który chce ujażmić rumaka (id), ale czasem żeby z niego nie spaść musi dać się ponieść.
Superego - ideał ego
Libido - energia seksualna, nieświadomy popęd rozrodczy działający wedłóg zasady przyjemności
Mały chłopiec identyfikuje się z ojcem, tzn. rozpoznaje w nim siebie, swoje przedłużenie. Chęć posiadania matki sprawia, że ojciec jest traktowany jak rywal (kompleks Edypa). Zapobiec temu może identyfikacja z matką lub wzmocnienie identyfikacji z ojcem. Wówczas kształtuje się super ego, które nie tylko mówi: "Musisz być taki jak ojciec", ale także "Tego zrobić nie powinieneś, bo to zarezerwowane tylko dla niego".
! Superego jako rzecznik świata wewnętrznego przeciwstawia się ego, które przedstawia świat wewnętrzny.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)