EDWARD ABRAMOWSKI „ZWIĄZKI PRZYJAŹNI” (Marta Witkowska; 588-591)
Istnieją ludzie, dla których odczuwanie przyjaźni jest bardzo trudne(egoiści z urodzenia), jak i ludzie uzdolnieni do niej. Egoizm jest wpajany człowiekowi w ciągu całego życia przez:
-wychowanie
-warunki społeczne
-konkurencję
-walkę o chleb
-panowanie pieniędzy
Pod wpływ powyższych czynników dostają się nie tylko skłonni do egoizmu, lecz także ci, którzy posiadają odmienną naturę(tym potrzeba szczególnie dużo „mocy przyrodzonego uczucia przyjaźni”, aby oprzeć się tym wpływom). Autor postuluje, aby stworzyć „ogniska, które by w ludziach od dzieciństwa rozwijały przyjaźń”. Należy wytworzyć atmosferę sprzyjającą rozwojowi przyjaźni. Aby to uczynić, muszą powstać konkretne instytucje, jak to nazywa Abramowski, ”zakon ludzi dobrej woli”.
Rozwojem przyjaźni mierzy się wyższość rozwoju społecznego; wartość człowieka to zdolność do przyjaźni.
Moc społeczeństwu nadaje życie stowarzyszeniowe, solidarność ograniczająca do minimum rolę państwa; życie stowarzyszeniowe wymaga uspołecznienia jednostki, powinno wynikać z potrzeby moralnej- przyjaźni. Z przyjaźni wynikają zasady polityki wolności, równości i braterstwa. Solidarność społeczna musi mieć swoją duszę, a duszą solidarności jest bezinteresowna przyjaźń.
Autor sugeruje, że istnieje konieczność wytworzenia nowej rasy ludzkiej- człowieka, u którego podstawową wartością będzie braterstwo. Rozwinie to stowarzyszeniowość, walkę z wyzyskiem, zniszczy przemoc, utrwali wolność, a więc da narodowi siłę wewnętrzną. Stworzeniem takiego „nowego człowieka” mają zająć się Związki Przyjaźni. Tworzenie nowego życia przez potrzeby ekonomiczne i polityczne nie jest błędne, ale niewystarczające.
Związki Przyjaźni mają mieć charakter sąsiedzkich wspólnot, których zadaniem jest wzajemna pomoc we wszystkim. To coś jakby wielka rodzina. Ale nie miałyby one działać samodzielnie. Do pomocy służyłyby im różne instytucje dobroczynne i skupione wokół działalności wspólnotowej. W niektórych przypadkach działalność Związku skupiałaby się na pomocy w dostępie do tych instytucji, innym razem, gdy pomoc musi być natychmiastowa, Związek działa sam, jako stowarzyszenie stojące najbliżej osoby potrzebującej, najlepiej znająca jej potrzeby i charakter. Związek ma spełniać potrójne zadanie:
pod względem osobistym- sprawia, że człowiek przestaje być osamotniony i bezbronny w ciężkich chwilach;
pod względem społecznym- staje się krzewicielem pracy opartej na wspólnym działaniu;
pod względem moralnym- przyzwyczajając człowieka do bezinteresownej pomocy i przyjaźni, „reformuje duszę człowieka” i stwarza atmosferę, „w której ginie samolubstwo, bezreligijność, karierowiczostwo, służalczość”.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)