Opracowane pytania na egzamin - systematyka ruchu

Nasza ocena:

3
Pobrań: 336
Wyświetleń: 1764
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Opracowane pytania na egzamin - systematyka ruchu - strona 1 Opracowane pytania na egzamin - systematyka ruchu - strona 2

Fragment notatki:

1. Wioślarstwo - kinematyka, dynamika  Systematyka ruchu: ruch lokomocyjny, cykliczny, w środowisku wodnym. Zawodnicy wykorzystują  łódkę jako element pośredniczący pomiędzy siłą mięśni a środowiskiem (łódka, wiosła).  Dynamika ruchu:  N – siła napędu  W – siła wyporu  Q – siła ciężkości R – siła oporu                N=R ; W=Q    Cechą charakterystyczną wioślarstwa jest fakt, że zawodnicy siedzą tyłem do kierunku ruchu, nie  widząc ani toru, ani konkurentów którzy znajdują się przed nimi.   łódka jest napędzana siła mięśni osady wioślarskiej, która jest przenoszona na środowisko za  pośrednictwem wioseł. Odpychanie się od wody, dzięki jej gęstości daje siłę napędzającą łódkę.   Osada  wioślarska musi charakteryzować się idealną koordynacją ruchów bez względu na to, czy  zawodnicy wiosłują jednakowo (po dwóch stronach łodzi - wiosła krótkie czy też naprzemiennie - w  przypadku wioseł  długich jednostronnych. Dzięki zastosowaniu ruchomego wózka możliwe jest  wykorzystanie silnych mięśni kończyn dolnych w napędzaniu łodzi.  Łódź wioślarska ma niewielkie zanurzenie, wysoko położony  środek masy, jest bardzo wąska i ma  bardzo mały kil. Jest zatem bardzo niestabilna. Opory związane z siła bocznego wiatru rzędu 5 m/s  praktycznie uniemożliwiają płynięcie. Wiatr jest podstawowym wrogiem wioślarzy.  Sprawność wiosłowania wynosi maksymalnie 75%, co oznacza, że ¼ wydatkowanej energii jest  tracona.  Mimo tych ograniczeń łodzie wioślarskie są najszybszymi pojazdami wodnymi napędzanymi siłą mięśni  ludzkich – rekord prędkości ósemek to ponad 21 km/h.  2. Biomechanika w medycynie.  Biomechanika medyczna i inżynieria rehabilitacyjna zajmuje się  głównie neurofizjologicznymi  aspektami układu mięśniowo-stawowego, elektromiografią, klinicznymi aspektami przepływu płynów  biologicznych, funkcjonalną stymulacją elektryczną mięśni, nerwów, kości, eliminacją bólu, badaniem  chodu patologicznego, implantami, metodami rehabilitacji.   Odniesienie zasad mechaniki do żywego organizmu człowieka nosi nazwę biomechaniki lub  kinezjologii. Gdyby odniesienie to dotyczyło organizmu zdrowego jako szczególnego biomechanizmu,  to można by poprzestać na określeniu „biomechanika człowieka”. Jednakże istnieje możliwość  rozpatrywania ciała ludzkiego z punktu widzenia mechaniki w sytuacji, gdy ciało to wykazuje  dysfunkcje ruchowe - wówczas mówimy o „biomechanice klinicznej”.   3. Mechanika oddychania.  Makrokonstrukcja układu oddechowego: jama nosowa, gardło, krtań, które tworzą drogi oddechowe  górne; tchawica, oskrzela, oskrzeliki i pęcherzyki płucne tworzą drogi oddechowe dolne   Fazy mechanizmu oddychania (ustawienie klatki piersiowej):    spoczynkowe, gdy mięśnie pracujące przy wdechu i wydechu są rozluźnione, 

(…)

… maksymalnemu wydechowi (głównie praca mięśni obniżających żebra i
zwężających klatkę piersiową).
Sterowanie oddechem
Czynnością mięśni pracujących w fazie wdechu i wydechu kieruje nerwowy ośrodek oddechowy, który
znajduje się w rdzeniu przedłużonym. Składa się on z ośrodka wdechu i ośrodka wydechu. Działanie
tych ośrodków uzależnione jest od poziomu tlenu i dwutlenku węgla znajdujących się we krwi.
Zasadniczo…
… mechaniką zewnętrzną
przejawia się w wykonywaniu ruchów świadomych, dowolnych. Całość przetwarzania wiąże się
ze sterowaniem automatycznym (odruchy bezwarunkowe) lub świadomym (wspinaczka
górska).
Receptory wielkości mechanicznych:
Proprioreceptory – umieszczone w okolicy stawów, w mięśniach – informują o położeniu całego ciała
w przestrzeni oraz o położeniu części ciała względem siebie (mechanoreceptory…
…-ślimakowy - informacja z tych receptorów jest przesyłana do odpowiednich
regionów ruchowej kory mózgu i do móżdżku odpowiedzialnego za koordynację
ruchów i utrzymanie równowagi.
5. Kończyna górna jako biomechanizm.
Poniższy model kończyny górnej ma ruchliwość równą 7 stopni swobody, liczba członów wynosi 4:
dwa V klasy (p5) – staw łokciowo-promieniowy i ramienno-łokciowy - ruch w jednej osi,
jeden IV klasy…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (1)

Zaloguj się, aby dodać komentarz

Kasia napisał(a):

2020-11-30 19:46:41

Sądzę, że ktoś bez mojej wiedzy rozpowszechnia moje osobiste, opracowane przeze mnie materiały!!!