Cztery okresy twórczości Heleny Radlińskiej
I okres warszawski trwający od 1897 do 1905 roku: w tym okresie Radlińska skupiła się na
ukazywaniu dziejów kraju, najważniejszych osiągnięciach kultury przybliżając na łamach swojego
piśmiennictwa sylwetki wielkich i zasłużonych Polaków mające głównie za cel kształtowanie
tożsamości narodowej. Należy tu wymienić takie prace jak: broszura Kto to był Mickiewicz z 1897, O
naszych pierwszych książkach, dawnych szkołach i uniwersytecie krakowskim z 1901, Pogadanki
historyczne z 1905, Rozwój społeczny Polski z 1911. Na gruncie tych prac powstały takie
wydawnictwa metodyczne jak: Z metodyki nauczania historii w szkole (1913), Nauka rzeczy
ojczystych (1914). Na łamach czasopisma Książka w latach 1901–1902 Radlińska krytykowała
wydawnictwa dla dzieci.
II okres krakowski, który możemy umiejscowić w przedziale od 1906 do 1917 roku. Podobnie jak w
przypadku pierwszego okresu tak i tu mieści się piśmiennictwo pełne zamówień i apelów do
zagorzałej walki o niezależną, wolną od nacisku oświatę i wezwania do czynu
narodowowyzwoleńczego, zmierzającego do stworzenia życia społeczno – kulturalnego
niepodległego kraju. Praca oświatowa, jej zadania, metody, organizacja wydana w 1913 r. była
pierwszym w kraju książką, podręcznikiem prezentującą dzieje, tradycję, teorię oraz metodykę pracy
społeczno – oświatowej. H. Radlińska wraz m.in. z Z. Daszyńską – Golińską, J. Dziubińską, Ludwikiem
Krzywickim, W. Weychert–Szymanowską stworzyła profesjonalny podręcznik oświaty pozaszkolnej.
III okres drugi okres warszawski to zarazem najdłuższy, bo trwający 26 lat, ale jednocześnie
najbardziej owocny czas, w którym powstawały prace naukowe Radlińskiej. Europejskie gremia
naukowe, udział w polskich towarzystwach ogólnokrajowych i regionalnych, badania historycznoteoretyczne, problemy pracy oświatowej, tematyka pracy socjalnej, także badania empiryczne oraz
projekty rozwiązań praktycznych – to dość liczne obszary, którymi z wielką skrupulatnością
zajmowała się ta działaczka, zaś centralną kategorią tej aktywności była teoria i praktyka pedagogiki
społecznej.
IV okres trwający 9 lat okres łódzki to kontynuowanie przerwanego przez wojnę programu badań
naukowych ze zwróceniem uwagi na szczególne zagadnienie, jakim była problematyka sieroctwa
wojennego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)