definicja, rodzaje i okres krytyczny kształtowania się stylów przywiązania.
Rodzice dziecka i emocjonalna atmosfera domu mają ogromny wpływ na to jaką osobą staje
się dziecko. Krytyczne są zwłaszcza postawy małego dziecka w pierwszych latach jego życia.
Przywiązanie bądź emocjonalna więź małego dziecka i opiekuna jest bardzo ważnym
składnikiem funkcjonowania. Przywiązanie jest pierwszą ścisłą relacją z inną osobą i uczy
małe dziecko, że można ufać innym.
Według Allena, małe dzieci, których rodzice reagują na ich krzyk lub gest zbliżeniem się i
stale okazują im swoją miłość, mają wiele pozytywnych cech np. badają swoje otoczenie i
łatwiej chodzą w interakcję z osobami obcymi niż dzieci, których rodzice są mniej czujni na
sygnały.
Niemowlę o przywiązaniu zapewniającym poczucie bezpieczeństwa zazwyczaj zwracają się
do matek o pocieszenie, jeśli go potrzebują ale próbują też badać otoczenie, okazują również
niewielki niepokój gdy ich matki wychodzą na chwilę z pomieszczenia na krótki czas. Gdy
matki wracają niemowlęta te są szczęśliwe, pragną mieć z nimi bliski kontakt.
Niemowlęta przywiązane bez poczucia bezpieczeństwa z cechami lękowo-opornymi,
znajdując się w nieznanej sytuacji z matkami, nie badają otoczenia. Wykazują skłonności do
niepokoju i rozpaczy gdy matki okresowo je opuszczą i zachowują się wobec niej
ambiwalentnie, gdy wraca. Po jej powrocie niemowlęta ba chwilę do niej przywierają, a
następnie ją odpychają.
Matki wykazują skłonność do braku wrażliwości i reagowania na potrzeby dzieci
Niemowlęta wykazujące typ przywiązania lękowo – unikającego są względnie słabo
przywiązane do matek i rzadko okazują niepokój bądź rozpacz, gdy pozostają same. Gdy
matki wracają słabo na nie reagują. Często wiele z nich ignoruje obecność matki po jej
powrocie.
Matki wykazują skłonności do nie reagowania na potrzeby dzieci i mają też tendencję do
odrzucania swoich dzieci, szczególnie kiedy pragną one bezpośredniego kontaktu .
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)