"Odprawa posłów greckich" jako dramat renesansowy

Odprawa poslów greckich jako dramat renesansowy „Odprawa posłów greckich" jest wzorowana na klasycznym dramacie greckim. Jednakże różni się od swego pierwowzoru konstrukcją głównego bohatera. Porównując dramat Kochanowskiego z antycznymi wzorcami widać pewne różnice, sztukę Kochanowskiego określa się mianem dramatu renesansowego. W dramacie antycznym głównym bohaterem była wybitna jednostka, Kochanowski natomiast bohaterem swego dramatu uczynił zbiorowość. Bohaterem zbiorowym "Odprawy posłów greckich" jest Troja. Antyczna tragedia kończyła się katastrofą głównego bohatera, najczęściej była to śmierć, nierzadko zniszczenie całego życia. W "Odprawie posłów greckich" autor nie ukazuje zniszczenia Troi, katastrofa miasta zostaje tu tylko zapowiedziana, akcja utworu kończy się, zanim ona nastąpi. Ponadto Kochanowski zaczerpnął temat utworu z mitologii greckiej i „Iliady” Homera. W znacznej jednak mierze "Odprawa posłów greckich” spełnia założenia dramatu antycznego. Panuje w nim klasyczna zasada trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. Akcja utworu rozgrywa się w starożytnej Troi, na placu przed pałacem królewskim. Do Troi przybywają posłowie greccy po porwaną przez Aleksandra Helenę. Czas trwania akcji ograniczył się do jednej doby. Występuje również chór. Pełni on rolę komentatora, nie ma bezpośredniego wpływu na przebieg akcji a tylko snuje refleksje i rozważania. Zachowanie zasady występowania trzech osób, występowanie dwóch form podawczych: monologu i dialogu. Kompozycja utworu zbliżona jest do "Antygony" Sofoklesa. Poeta zachował z budowy tragedii klasycznej prolog (zapowiedź akcji), stasimon (sceny z chórem), epejsodion (sceny z aktorami), brak natomiast eksodosu (zejście ze sceny) i komosu (sceny lamentu i punktu kulminacyjnego).Występuje również konfliktu tragicznego. Zachowanie zasady czystości gatunkowej, to znaczy, że tragedia powinna być podniosła, poważna, przedstawiać wydarzenia, których następstwem jest cierpienie i śmierć bohatera. Zachowanie zasady czystości rodzajowej, która zakłada, że w obrębie utworu należącego do danego rodzaju literackiego, nie mogą występować elementy charakterystyczne dla innych rodzajów literackich. To wszystko zostało zachowane przez Kochanowskiego. Język tragedii był uroczysty i podniosły, akcja rozwija się w porządku czysto chronologicznym, czyli tworzy logiczny ciąg wydarzeń. Głównym problemem utworu są relacje między jednostką a państwem. W „Antygonie” racje jednostki i ogółu wydają się być nie do pogodzenia (Sofokles ujmuje je jako antytezy i nie przyznaje racji żadnej ze stron). Jan Kochanowski ujmuje problem zupełnie inaczej. Uważa, że jednostka powinna podporządkować swoje potrzeby racjom ogółu, czyli narodowi i państwu. To jest właśnie znacząca różnica pomiędzy dramatem greckim, a renesansowym. Dramat ten można nazwać również dramatem o ginącym państwie. Kochanowski, zmartwiony sytuacją panującą w Rzeczypospolitej, przekupstwami, nieprawością i brakiem silnej władzy, pisze dramat, w którym piętnuje te wykroczenia. Z racji zaczerpnięcia wątku mitologicznego, nadaje mu również cechy uniwersalne, sprawia, iż staje się on tragedią o ginącym państwie, gdzie prywata bierze górę nad dobrem obywateli. W swym utworze autor chciał ukazać wielką odpowiedzialność jednostki za swe czyny, które później wpływają na dobro narodu. Nie ma jednego, wybitnego bohatera, od którego zależy los kraju. Mamy cały ogól, od którego zależy dalszy los państwa. ... zobacz całą notatkę