To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
OCHRONA WŁADANIA RZECZAMI
OCHRONA WŁASNOŚCI (OCHRONA PETYTORYJNA)
Do ochrony prawa własności służyły powództwa petytoryjne (actiones in rem skuteczne erga omnes): rei vindicatio i actio negatoria (własność kwirytalna) oraz actio Publiciana (własność bonitarna), interdykty posesoryjne (dla właściciela, który był jednocześnie posiadaczem).
Rei vindicatio
Okres procesu legisakcyjnego → legis actio sacramento in rem → jeśli pozwany nie dokonał contravindicatio, pretor poprzez addictio przyznawał sporną rzecz powodowi. Jednak, jeśli pozwany dokonał contravindicatio, obie strony ustanawiały sacramentum (ofiara na rzecz świątyni/państwa), która przepadała danej stronie, jeśli sędzia orzekł, że jej sacramentum było iniustum. Na czas sporu pretor wedle własnego uznania przydzielał posiadanie którejś ze stron, która musiała zabezpieczyć drugą stronę, że zwróci przedmiot (wraz z ewentualnymi owocami) w razie przegrania sporu. Zabezpieczenie to dochodziło do skutku poprzez danie ręczycieli (praedes litis ac vindiciarium). Wygrywający mógł dochodzić swoich pretensji od ręczycieli albo wszcząć postępowanie egzekucyjne wobec przegranego.
obie strony musiały udowodnić, że są właścicielami kwirytalnymi.
uproszczenie wprowadzono poprzez postępowanie - agere per sponsionem (G. 4, 93-94). Powód zamiast sacramentum żądał sponsio praeiudicialis. Taka sponsio dawała możliwość wytoczenia legis actio per iudicis (arbitrive) postulationem - zwycięstwo równoznaczne z uznaniem prawa powoda do spornej rzeczy. Sponsio ta miała charakter prejudycjalny, a nie karny. Ze względu na to, iż sporna rzecz pozostawała w majątku pozwanego, konieczna była druga sponsio o wypłacenie równowartości rzeczy, jeśli wyrok z pierwszej sponsio wypadnie na korzyść powoda, a pozwany nie wyda rzeczy.
Okres procesu formułkowego → właściciel występował z formula petitoria przeciwko każdemu posiadaczowi kwestionującemu jego uprawnienia. Również przeciw detentorowi (sporne), od okresu klasycznego przeciwko fikcyjnym posiadaczom (tym, którzy podstępnie pozbyli się rzeczy spornej oraz tym, którzy bezpodstawnie wdali się w spór, by umożliwić innemu zasiedzenie rzeczy).
sporna rzecz celem identyfikacji musiała być przyniesiona przed pretora, dlatego równocześnie wytaczano actio in personam - actio ad exhibendum - skarga o okazanie rzeczy lub interdictum quem fundum - w przypadku nieruchomości.
indefensus - pozwany, który nie wdawał się w spór → tracił posiadanie rzeczy.
gdy pozwany kwestionował żądanie powoda następowało litis contestatio (ugruntowanie sporu) i przekazanie sprawy do rozstrzygnięcia sędziemu.
Ciężar dowodu na tym, który twierdzi, a nie na tym, który zaprzecza. (Ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)