ks. Leszek Adamowicz
PRZYNALEŻNOŚĆ DO KOŚCIOŁA SUI IURIS
WEDŁUG OBOWIĄZUJĄCEGO PRAWA KOŚCIELNEGO
Chrzest jako brama sakramentów (KPK/1983, kan. 849) powoduje narodzenie
do nowego życia w Chrystusie i z Jego woli konieczny jest do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest wprowadza (KKK nr 1277).
Owocem chrztu jest bogata rzeczywistość, która zawiera: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych; narodzenie do nowego życia,
poprzez które człowiek staje się przybranym dzieckiem Bożym, członkiem Chrystusa i świątynią Ducha Świętego. Przez chrzest następuje wcielenie do Kościoła, Ciała
Chrystusa, i każdy ochrzczony ma udział w kapłaństwie Chrystusa (KKK nr 1279,
CCEOr, kan. 675, § 1). Chrzest jest więc sakramentem wspólnototwórczym, poprzez
który wspólnota kościelna odradza się poprzez włączenie do niej nowych członków.
Wraz z przyjęciem chrztu człowiek staje się osobą w Kościele oraz podmiotem praw i obowiązków. (KPK/1983, kan. 96). Tę samą zasadę podaje Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich w pierwszym spośród kanonów dotyczących praw i obowiązków wspólnych wszystkim chrześcijanom: Chrześcijanami są ci, którzy przez
chrzest wszczepieni w Chrystusa, zostali ukonstytuowani jako Lud Boży i stawszy się z tej
racji na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego posłannictwa
Chrystusa, zgodnie z własną każdego pozycją, są powołani do wypełniania misji, jaką Bóg
powierzył pełnić Kościołowi w świecie. (CCEOr, kan. 7, § 1, por. KPK/1983, kan. 204, §
1) Przyjęcie sakramentu chrztu jest więc wszczepieniem w Kościół Chrystusowy.
Należy pamiętać jednak, że jest to włączenie nie w abstrakcyjną grupę ludzi, ale
także w konkretną wspólnotę znajdującą swoje urzeczywistnienie także w Kościele
lokalnym, a zatem także w konkretnym Kościele sui iuris. (por. Tytuł II CCEOr)
Stąd też przyjęcie chrztu powoduje również zawiązanie węzła o charakterze
prawnym, który dotyczy przede wszystkim nabycia praw i obowiązków oraz przypisania osoby do konkretnego Kościoła sui iuris.
Kluczowym więc zagadnieniem związanym z powyżej zasygnalizowanym
aspektem sakramentu chrztu jest odpowiedź na pytanie: jakimi zasadami kieruje się
Kościół, gdy chodzi o przynależność chrześcijan (katolików) do Kościołów sui iuris?
1. Pojęcie obrządku i Kościoła sui iuris w prawie kanonicznym
Dla jasnego przedstawienia problemu zajmiemy się najpierw wyjaśnieniem
pojęć: „obrządek” i „Kościół sui iuris”.
1.1. Pojęcie obrządku
Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku nie podaje definicji obrządku. Znaleźć ją natomiast możemy w kan. 28, § 1 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich. Według tego kanonu obrządek jest dziedzictwem liturgicznym, teologicznym, duchowym i
dyscyplinarnym wyodrębnionym przez kulturę i okoliczności historyczne narodów, wyrażającym sposób przeżywania wiary, właściwy dla każdego Kościoła sui iuris. 1. Jest to z pewnością rozwinięciem myśli Soboru Watykańskiego II, który w Dekrecie o Kościołach
Wschodnich Katolickich stwierdza, że Kościoły Wschodu i Zachodu różnią się częściowo między sobą tak zwanymi obrządkami, mianowicie liturgią, karnością kościelną, i spuścizną duchową2. Oba wyżej wspomniane dokumenty Kościoła wspominają o elementach wyróżniających poszczególne obrządki. Są to: obrzędy liturgiczne, dziedzictwo duchowe i normy dyscyplinarne. Do tych wyróżników Kodeks
Wschodni z 1990 r. dodaje dwa dalsze: kulturę i czynniki historyczne.3 Wspólnymi
natomiast elementami są: wspólna wiara, życie sakramentaln
(…)
… historycznym
Zanim omówimy normy zawarte we współczesnym Corpus Iuris Canonici, najpierw trzeba wspomnieć, jak kształtowały się normy w przeszłości. Pozwoli nam to
w miarę precyzyjnie określić zasady, którymi kierował się Kościół w poszczególnych okresach, a co za tym idzie, ułatwi praktykom określenie przynależności obrządkowej poszczególnych osób.
2.1. Okres przed Kodeksem Prawa Kanonicznego z 1917 r.
20…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)