O kontraktach i jak gdyby kontraktach w ogólności.

O kontraktach i jak gdyby kontraktach w ogólności. Kontrakt - w prawie rzymskim było to zgodne oświadczenie woli dwóch lub więcej osób, zmierzające do osiągnięcia celu jakim była ochrona procesowa interesu społeczno - gospodarczego, który zamierzały realizować umawiające się strony.
Pactum - to umowy zawierane przez strony, zmierzające do uregulowania stosunków majątkowych, które odbiegały od typowych kontraktów. Nie rodziły w zasadzie zobowiązania zaskarżalnego w procesie. Dziś zwie się je umowami nienazwanymi.
Każdy kontrakt rzymski opierał się na dwóch podstawowych filarach: Porozumienie stron - to zgoda stron jako element składowy kontraktu była przedmiotem gruntownego opracowania teoretycznego ze strony rzymskiej jurysprudencji. Określano ją mianem - consensus.
Zgodne oświadczenie stron powinno być skierowane na osiągnięcie wspólnego celu.
Causa civilis - czyli przyczyna prawna. W myśl klasycznej koncepcji rzymskiego kontraktu sama zgoda nie jest elementem wystarczającym do jego bytu, ale musi mu towarzyszyć jej przyczyna prawna (causa).
Przy kontraktach, które należały do kategorii czynności kazualnych (większość w prawie rzymskim) przyczyna prawna sprowadza się do celu społeczno - gospodarczego, jaki zamierzają osiągnąć umawiające się strony.
Przy kontraktach, które należały do typu czynności abstrakcyjnych (stypulacja) przyczyna kontraktu realizowała się w samej formie, w jakiej kontrakt doszedł do skutku, czyli w fakcie wypowiedzenia określonych słów albo w fakcie dokonania wpisu w księgach domowych.
... zobacz całą notatkę