3. Niedoskonałości moralne Starego Testamentu . Człowiek współczesny czytając Księgi Starego Testamentu znajduje teksty opisujące okrucieństwa wojenne, przekleństwa, zemstę, wielożeństwo, czy rozwody. Na podstawie tych tekstów może odnieść wrażenie, że Bóg Starego Testamentu toleruje, a nawet aprobuje takie zachowania niemoralne. Szczególnie zaś wymowna jest obecność złorzeczeń w Psalmach, które zawierają wzór doskonałej modlitwy. Zatem, powstaje pytanie: jak obecnie chrześcijanin ma rozumieć doskonałość moralną Starego Testamentu, gdy Biblia wyraźnie podkreśla odpowiedzialność człowieka wobec Boga za wyrządzone zło, oraz jak pogodzić takie teksty z nauką Jezusa Chrystusa, który jest „Pełnią Miłości i nie ma w Nim cienia niedoskonałości moralnej”? Odpowiedzi na te pytania znajdujemy w świetle ówczesnej historii, bo w takiej płaszczyźnie Bóg objawia swą osobową tajemnicę, a niedoskonałość i przemijalność spraw ukazanych w Starym Testamencie należy wyjaśniać poprzez Bożą pedagogię.
a) Przekleństwa i złorzeczenia „Córo Babilonu, niszczycielko, szczęśliwy kto ci odpłaci za zło, jakie nam wyrządziłaś! Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci” (Ps 137, 8-9).
„ Usłysz mnie, Jahwe (...) Niechaj jego synowie będą sierotami, a jego żona niech zostanie wdową. Niech jego dzieci wciąż się tułają i żebrzą i niech zostaną wygnane z rumowisk” ( Ps 109, 9-10).
Pojęcie „złorzeczenia” oznacza w Starym Testamencie życzenie drugiemu człowiekowi zła, nieszczęścia, a nawet śmierci. Jakie okoliczności sprawiły, że w świecie starotestamentalnym często używano złorzeczeń?
Wydaje się, że większość tekstów złorzeczących pochodzi z czasów po niewoli babilońskiej. Tak więc doświadczenia historyczne związane z okresem niewoli babilońskiej zrodziły u Izraelitów rozczarowanie, niechęć, a nawet nienawiść do wszystkich, którzy odrzucali Jahwe. Przekleństw i złorzeczeń starotestamentalnych nie należy oceniać według dzisiejszych moralno-religijnych pojęć, lecz trzeba je rozpatrywać w kontekście ówczesnej sytuacji.
Geneza złorzeczeń wiąże się z konkretnym momentem historyczno-społecznym. W religiach babilońskich przekleństwo miało charakter magiczny, a rzeczy powszednie przeklęte jak: chleb, woda czy resztki jedzenia były nosicielami złej siły. W miarę pogłębiania się idei jedynego Boga przekleństwo coraz bardziej traci swój związek z magią. Przekonanie, że przekleństwo jest skuteczne i to samo z siebie musiało ustąpić z chwilą, gdy religia jahwistyczna przekonała Izraelitów, że wszystko cokolwiek się dzieje jest wynikiem działania Bożego, a więc również przekleństwo jest podporządkowane Jahwe.
Starożytny Wschód był przekonany, że kiedy sprawiedliwość ludzka zawodzi, wtedy bóstwo karze winowajcę i broni niewinnego. Wielki lęk przed siłą złorzeczeń powodował, że przeklinanie służyło jako obrona przed wrogimi siłami. Dla Izraelitów zaś Jahwe był Bogiem, który zsyła zarówno błogosławieństwo jak i przekleństwo. Psalmista złorzecząc w modlitwie, uzależnia ją cały czas od osądu Boga. Jahwe decyduje o słuszności złorzeczenia, ukaraniu wrogów i błogosławieństwie dla sprawiedliwego.
(…)
… tę wiadomość jego ojcu; Hiob zaś przeklina dzień swych urodzin i noc swego poczęcia.
„Dekalog przekleństw w Księdze Powtórzonego Prawa (27, 15-26) zawiera opis ceremonii przekleństw, które mają nie tylko charakter karny, lecz nade wszystko zabezpieczający, profilaktyczny. Społeczność izraelska zabezpiecza się na przyszłość z góry skazując na przekleństwo tych wszystkich, którzy popełniają grzechy.
Można stwierdzić, że dla Izraelitów złorzeczenia miały na celu nawrócenie grzeszników, i nie tyle dotyczyły osoby grzesznika, co samego grzechu, bądź też ukrytych wrogów Boga lub demonów. Pisane przez autorów biblijnych w imieniu całego narodu, którego wrogowie byli najczęściej wrogami religii jahwistycznej, były więc wyrazem niezwykłej pobożności i troski o cześć Jahwe, a tym samym o dobro narodu.
A zatem etyka…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)