Natura trzecich

Nasza ocena:

3
Pobrań: 35
Wyświetleń: 1134
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Natura trzecich - strona 1 Natura trzecich - strona 2 Natura trzecich - strona 3

Fragment notatki:

prof. dr hab. Edmund Morawiec. Notatka składa się z 3 stron.
Natur trzecich jest niezliczona ilość. Natury te bowiem są tylko przed­ miotem myśli samego Boga. One (natury) są tylko possibile esse, bytami możliwymi, a tylko Bóg jest Necesse Esse, jako Istnienie Konieczne. Gdy Bóg udzieli swego istnienia którejś z tych „natur trzecich", wówczas ona zaistnieje w świecie realnym. Czym jest istnienie udzielone naturze trzeciej? Jest jakby jakąś przypadłością, jakby cechą daną naturze na dłuższy lub krótszy okres. U Awicenny pojawiła się po raz pierwszy - w sposób doniosły i dla filozofii bardzo ważny - problematyka istnienia bytu . Byt realny, czyli tzw. substancja-natura pierwsza, to byt istniejący. Odtąd istnienie przejdzie do filozofii jako ważny, wręcz zasadniczy czynnik konstytuujący bytowość. Sam jednak Avicenna związał metafizykę z analizą natur trzecich. Tę jego myśl podjęła niemal cała późniejsza filozofia europejska, sprowadzając (jak póź­ niej powie Hegel) metafizykę do teorii abstrakcyjnych orzeczników, czyli do układów systemów niesprzecznych. Dokonało się to - w dużej mierze - poprzez filozoficzne spekulacje Jana Dunsa Szkota , żyjącego na przełomie XIII i XIV w. (+1308), Duns Szkot, w swej teorii, usystematyzował warstwicowo rozbity i nieuporządkowany zbiór „natur trzecich", dostarczając metafizyce uhierarchizowane zespoły form wzajemnie sobie podporządkowanych, tworzących w rezultacie jeden konkretny byt. Można to sobie przedstawić nawet w postaci stożka, którego najszerszą podstawą jest natura bytu, a wierzchołkiem konkretna jednostko­ wa natura, np. Jana. Natury te, jako formy bytowania, nakładają się war­ stwicowo na siebie. Oto ilustracja: Jan człowiek zwierzę wegetatywne cielesne (korpuskuła) substancja byt Każdy zatem byt konkretny, np. Jan, zawiera w sobie wiele „form" sobie przyporządkowanych, aktualizowanych ostatecznie przez konkretną, sub­ stancjalną formę jednostki, dzięki czemu natura jego jest „tą oto" (haec) naturą. Stąd konkretna natura nosi nazwę haecceitas. Wszystkie jednak for­ my znajdujące się w konkrecie są jakby „nabudowane" na podstawowej natur ze, jako na bycie. A jaka jest natura bytu? Duns Szkot odpowiada, że jest nią najogólniejsza, niezdeterminowana w sobie struktura, o której moż­ na tyle powiedzieć, że wyklucza z siebie sprzeczność . Taka natura bytu w postaci „czystej" nie istnieje. Natura bytu istnieje w konkretach, chociaż w tych konkretach jest niezdeterminowana, abstrahująca od wszelkich deter­ minacji. Nasz jednak intelekt jednym swym aktem najprostszego i zarazem najbardziej abstrakcyjnego poznania dosięga tej natury bytu. Gdyby nie się­ gał bytu, poznanie intelektualne byłoby w ogóle niemożliwe, albowiem to właśnie intelektualne poznanie dokonuje się poprzez coraz to większe

(…)

… Franciszek Suarez, a potem także Descartes (wykształcony w kolegium jezuickim), a następnie Christian Wolff, od któ­rego rozumienie bytu i metafizyki (oraz krytykę metafizyki i tak rozumiane­go bytu) przyjęli I. Kant, a po Kancie Hegel, który wyraźnie nawiązał do wolffiańskiej (a przez to pośrednio suarezjańskiej i szkotowskiej) koncepcji bytu. Spowodowało to zasadniczy kryzys metafizyki. Kryzys…
… z niebytem i ustanowił sprzeczność „matką rodzicielką" systemu filozofii. Sprzeczność bowiem radykalna „wyzwala się" w stawaniu. Proces zaś dialek­tyczny (tezy, antytezy i syntezy), będący kosmicznym, ewolucyjnym sposo­bem monistycznego bytowania, jest następstwem sprzeczności bytu. Dialek­tyczny monizm został przejęty przez Marksa i marksizm, gdzie zastąpiono, jak powiedział Marks, plewę idei ziarnem…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz