To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Najważniejsze pamiętniki staropolskie - charakterystyka ogólna. Charakterystyka ogólna pamiętników staropolskich:
- rozkwit staropolskiego pamiętnikarstwa datuje się na koniec XVI i większą część XVII wieku, co związane jest z Polską historią tego okresu oraz dominacją stanu szlacheckiego nad innymi stanami;
- szlachta pisała pamiętniki chcąc pozostawić trwały ślad po sobie i swoich doniosłych czynach, utrwalić pewien model społeczno-obywatelski dla potomnych;
- pamiętniki stały się atrybutem każdego szlachcica, tak magnata jak i szlachcica ubogiego;
- pamiętniki z założenia, były indywidualną sprawą każdego szlachcica, a co za tym idzie koncentrują się na ich autorze, niekiedy idealizując jego obraz. Jednak można traktować je również, jako pewien ogólny obraz ówczesnej szlachty jako stanu społecznego, z uwagi na podobieństwo poruszanych tematów i sposób ich ujmowania;
- jako forma indywidualna, pamiętniki nie wykazywały twardych reguł strukturalnych i kompozycyjnych, prezentują niejednorodny styl na pograniczu dokumentarno-historyczno-gawędziarskiego. Nie można także jednoznacznie określić wartości literackiej pamiętników, gdyż miejscami można rozpatrywać je jako formę literatury, gdzie indziej znowuż rażą grafomaństwem. Należy pamiętać, że szlachta nie pisała pamiętników w trosce o artyzm i piękno! Pamiętnik był przeznaczony dla członków rodziny, mając za zadanie upamiętnić doniosłe osiągnięcia rodowe i zachować obraz autora;
- pamiętniki charakteryzują się autentycyzmem i „naiwnym realizmem” w opisie świata;
Najważniejsze pamiętniki staropolskie (przywołam tutaj te pozycje, które znalazłem w podręczniku Hernasa):
Pamiętnik (1594-1621) Samuela Maskiewicza - koncentruje się na opisie obyczajów społeczności żołnierskich;
Wojciech Dembołecki Przewagi… (1623) - „[Polską] jak płotem - Bóg chrześcijaństwo od pogan zagrodził”, znajdują się tam również kapitalne miniatury obyczajowe;
Pamiętnik Jerzego Ossolińskiego - koncentruje się na opisie obyczajowości dworskiej; Dziennik podróży królewicza Władysława Stanisław Pac - opis podróży osoby królewicza, autor nie koncentruje się na swojej osobie;
Stanisław Oświęcim - uważał, że pamiętnik powinien opisywać fakty istotne z punktu widzenia historycznego, a nie koncentrować się na prywatnym życiu, stąd jego diariusz moglibyśmy dzisiaj powiedzieć przypomina podręcznik do nauki historii, obejmujący lata 1647-1657. Narrator rzadko wypowiada sądy w 1 osobie (jedynie tam gdzie odwołuje się do życia prywatnego), tam gdzie przytacza jakieś wydarzenia posługuje się równoważnikami zdań. Stara się być obiektywny.
Bogusław Kazimierz Maskiewicz - syn Samuela Maskiewicza, jego pamiętnik jest charakterystyczny, gdyż opisywał wydarzenia sprzed lat (pisany od roku1652, zajmował się wydarzeniami lat 1647 i 48), mimo to spisany został tak jakby opowiadana fabuła rozgrywała się na oczach czytelników, stara się nie wybiegać w przyszłość i nie korzystać z wiadomości, których nie posiadał w dawnych latach.
(…)
… początkowych ok. 50 stron, są luki w środku, jak również brak końca; styl dzieła Paska jest tak wyjątkowy, że pojawiają się głosy, które porównują jego pamiętniki do romansów. Pierwsza część jest żywa i ciekawa, skoncentrowana na życiu autora, opisuje między innymi wyprawę do Dani czy wojny z Moskwą, druga część jest nudniejsza, gdyż Pasek nie spełnił się jako gospodarz, nie miał własnego syna, choć ożenił…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)