Model Lasswella (1948) Marold Lasswell, postrzegał komunikowanie jako proces linearny, którego struktura odpowiada pięciu podstawowym pytaniom: Kto mówi? - Co mówi? - Za pośrednictwem jakiego kanału? - Do kogo mówi? - Z jakim skutkiem? Model Lasswella przedstawia komunikowanie jako sekwencję zdarzeń zaczynających się od jednej osoby a kończących się pewnym efektem, którego doświadcza inna osoba. Pięć kluczowych elementów komunikowania: 1. Nadawca,2. Komunikat (przekaz), 3. Kanał komunikacyjny,4. Odbiorca, 5. Wpływ przekazu w postaci określonego efektu. Lasswell przedstawia komunikowanie jako proces linearny, jednostronny. Model Shannona i Wearena. obejmuje pięć podstawowych komponentów: źródło informacji, nadajnik, odbiornik, adresat i szum. Został on stworzony dla opisania komunikowania za pośrednictwem telefonu. Osoba telefonująca do kogoś jest źródłem informacji, telefon natomiast jest nośnikiem informacji transmitującym przekaz w postaci sygnału elektrycznego. Model zakłada, że:1. komunikowanie jest bardziej linearną sekwencją transmisji i odbioru niż jako dynamiczną interakcją pomiędzy ludźmi;2. szum istnieje tylko wewnątrz przekazu;3. model ten ma charakter mechaniczny.
Model przekazu sygnałów Shannona i Weavera . W zamierzeniu jego twórców dotyczył transmisji sygnałów w strukturach technicznych, takich jak telefon czy telegraf. Prosty zabieg zastąpienia „nadajnika” nadawcą, a „odbiornika” odbiorcą pozwolił na recepcję tego modelu przez naukę o komunikowaniu i zastosowanie go do analizy procesów porozumiewania się ludzi. Należy go zakwalifikować do kategorii modeli operacyjnych, bowiem pozwala przewidywać przebieg procesu. C. Shannon i W. Weaver wprowadzili nowe kategorie, takie jak szum informacyjny (źródło zakłóceń), przepustowość kanału, kod (kodowanie - sygnał nadany i odkodowanie - sygnał odebrany). Celem badaczy było stworzenie ogólnego modelu komunikowania, który byłby podstawą teorii informacji, odnoszącej się do procesów wymiany informacji.
Model wspólnoty doświadczeń Schramma . Pierwszym z badaczy komunikowania, który zdecydował się zakwestionować model Punkt odniesienia dla tego wybitnego amerykańskiego uczonego stanowił model cybernetyczny, odwołujący się do repertuaru nadawcy i odbiorcy. Komunikowanie oznaczało dla Schramma dzielenie się jednostki jej doświadczeniami i uczestniczenie w pewnej wspólnocie z inną bądź innymi jednostkami. Do zaistnienia takiego procesu autor uważał, iż niezbędna jest obecność trzech elementów, takich jak:— źródła, którym może być osoba lub organizacja,— przekaz, który może być rozpowszechniany w rozmaitych formach ekspresyjnych,— adresat, czyli jednostka lub publiczność środków masowego przekazu. Z trzema podstawowymi elementami składowymi procesu komunikowania są związane fazy jego przebiegu. Pierwszy z nich polega na kodowaniu przez źródło, następny to interpretacja zawarta w przekazie i ostatni dotyczy dekodowania przez adresata. Dla badacza najważniejsze w takim procesie jest „zsynchronizowanie” źródła z adresatem, tj. połączenie ich wspólnymi ideami, wiedzą, postawami
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)