Modele egzekutywy

Nasza ocena:

5
Pobrań: 693
Wyświetleń: 3115
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Modele  egzekutywy - strona 1 Modele  egzekutywy - strona 2 Modele  egzekutywy - strona 3

Fragment notatki:

Model monistycznej egzekutywy
Władza wykonawcza skupiona jest w ręku jednego, jednoosobowego organu (monarcha, prezydent). Nie ma w jej ramach żadnych podziałów wewnętrznych. Nie występuje zwłaszcza samodzielny, kolegialny organ posiadający kompetencje wykonawcze (rząd). Osoby kierujące poszczegól­nymi działami administracji (ministrowie, sekretarze stanu) są tylko orga­nami pomocniczymi, nie odpowiadają politycznie przed parlamentem, a ich powołanie na stanowisko zależy w decydującej mierze od zaufania pre­zydenta/monarchy.
Modele organizacji dualistycznej egzekutywy
Władza wykonawcza składa się w tym systemie z dwóch organów ­głowy państwa (z reguły jednoosobowej) i rządu (organu kolegialnego). Wzajemna relacja pomiędzy nimi może być różnie określana. Ze wzglę­du na nią oraz na zasady wewnętrznej organizacji i funkcjonowania rządu wyróżnić można następujące systemy dualistycznej egzekutywy:
a) System gabinetowy Większość kompetencji władzy wykonawczej w systemie gabineto­wym realizuje współcześnie rząd. Na jego czele stoi premier, który jest organem kierowniczym i odpowiada za działalność rządu przed parla­mentem. Określa on także kierunki polityki rządu i wskazuje kandyda­tów na ministrów, których później zatwierdza parlament lub głowa pań­stwa. Ministrowie kierują podległymi im działami administracji państ­wowej i są w znacznym stopniu niezależni od pozostałych członków rządu oraz premiera, ale muszą działać w ramach linii politycznej nakre­ślonej przez premiera. Ponoszą solidarną odpowiedzialność polityczną przed parlamentem za działania rządu. Oprócz ministrów stojących na czele resortów (ministrowie resortowi), w wielu krajach, które przyję­ły ten system występują tzw. ministrowie bez teki. Mogą oni wypełniać różne funkcje, m.in.: zajmować się stosunkami rządu z parlamentem (np. w Wielkiej Brytanii); reprezentować określoną partię w rządzie, jako jej mężowie zaufania (np. rozwiązanie takie przyjęto w Belgii podczas I wojny światowej); służyć radom innym ministrom (funkcję tę sprawuje doświadczony mąż stanu - np. rozwiązanie takie przyjęto w Nowej Ze­landii w 1957 r.); wypełniać zadania eksperta (np. w Szwecji liczba ta­kich ministrów ustawowo określona jest na 3-5); wypełniać określone funkcje państwowe (np. w Wielkiej Brytanii stanowiska Lorda Strażnika Tajnej Pieczęci). Za ministra bez teki można też uznać premiera, który nie stoi na czele żadnego resortu (np. w Wielkiej Brytanii).
Głowa państwa wyposażona jest w nieliczne kompetencje władzy wy­konawczej, przede wszystkim o formalnym charakterze i wykonuje je zgodnie z propozycjami parlamentu lub rządu. Głowa państwa nie pono­si odpowiedzialności politycznej przed parlamentem i nie może być prze­zeń odwołana. Spełnia głównie rolę czynnika integrującego i moderują cego. W razie konfliktu pomiędzy poszczególnymi władzami lub organa­mi państwowymi powinna starać się doprowadzić do kompromisu. Nie jest to jednak, jak chciał tego

(…)

…-kanclerza. Dzięki konstruktyw­nemu wotum nieufności (wprowadzonemu po raz pierwszy w Niem­czech) parlament może go odwołać jedynie, gdy równocześnie wskaże nowego kandydata na szefa rządu i odwołując kanclerza i rząd dotych­czasowy jest w stanie wybrać nowego kanclerza i nowy rząd.System ten występuje np. w Niemczech.
c) System resortowy
Premier jest wśród ministrów primus inter pares. Przewodniczy…
…:
1) wybory powszechne w poszczególnych krajach federalnych (np. w Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii);
2) wybory dokonywane przez legislatury w poszczególnych krajach fe­deralnych (np. w Austrii);
3) wybory dokonywane przez egzekutywy w poszczególnych krajach federalnych (np. w Niemczech).
W tego typu izbie poszczególne kraje związkowe reprezentowane mogą być przez równą liczbę przedstawicieli (np…
… prawa, izbą refleksji nad ustawami uchwa­lanymi przez pierwszą izbę. Typ ten, występujący najczęściej w unitar­nych państwach demokratycznych przyjęty został w konstytucjonali­zmie polskim w 1921 r. i po 1989 r.
Są różne sposoby tworzenia drugiej izby tego typu:
1) w oparciu o posiadanie tytułu arystokratycznego uzyskanego przez dziedziczenie lub mianowanie przez monarchę (np. angielska Izba Lordów),
2…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz