Zwiększona zawartość metali śladowych może wpływać szkodliwie na właściwości biologiczne gleby, działać toksycznie na rośliny oraz powodować zmiany w łańcuchu żywieniowym oraz skażenie wód gruntowych. Po przekroczeniu dopuszczalnego poziomu metale toksyczne zmniejszają żyzność gleby, działają inhibicyjnie na aktywność enzymatyczną gleby, zmieniają stan zakwaszenia gleby. Przyswajalność biologiczna pierwiastków metalicznych obecnych w glebach zależy od form, w jakich metale te występują w roztworze glebowym. Często wyodrębnia się umownie dwie grupy form metali, różniące się fitoprzyswajalnością: formy labilne, do których należą wolne jony oraz małomolekularne, nieorganiczne związki kompleksowe - łatwo przyswajalne biologicznie oraz formy stabilne, tworzone głównie przez trudno przyswajalne makromolekularne, organiczne związki chelatywne. Ze względu na fakt, że nie wszystkie formy w jakich metale ciężkie występują w glebie stwarzają jednakowe zagrożenie dla roślin (tym samym zwierząt i człowieka), uzasadnione jest oszacowanie przede wszystkim ilości form bezpośrednio zagrażających środowisku (biodostępnych). Badaniu wyżej wymienionych form w materiale środowiskowym służą procedury ekstrakcji jedno- jak i wieloetapowej. Na prezentowanym posterze przedstawiono wyniki badań wierzchnich (0- 20cm) warstw gleb uprawnych z ogrodów działkowych oraz pochodzących z nich roślin w stadium dojrzałości konsumpcyjnej. Ocena mobilności i biodostępności metali śladowych (Cu, Zn, Fe, Ni, Mn, Cr, Cd, Pb) zawartych w badanych glebach została podjęta w oparciu o zmodyfikowaną procedurę ekstrakcji sekwencyjnej BCR®, która ma symulować migrację metali w zależności od warunków panujących w środowisku. Zawartość tych pierwiastków w poszczególnych frakcjach ekstrakcji sekwencyjnej oraz w mienralizatach gleb i roślin została oznaczona metodą atomowej spektrometrii absorpcyjnej w płomieniu acetylen- powietrze (FAAS). Określono współczynniki bioakumulacji pierwiastków.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)