MIŁOSZ - debiutował w roku 1930 w czasopiśmie uniwersyteckim, redagował pismo „Żagary”. W 1933 wydał pierwszy tom poetycki „Poemat o czasie zastygłym” a następnie w 1936 „Trzy zimy”. W 1940 podczas okupacji ogłosił konspiracyjnie własny zbiorek „WIERSZE” a w 1942 antologię „Pieśń niepodległa”. Od 1951 przebywał na emigracji, najpierw we Francji a później w Kalifornii. Wczesna twórczość: poezja oscyluje pomiędzy tęsknotą do arkadii a poczuciem zagrożenia, między potrzebą afirmacji życia a przewidywaniem katastrofizmu cywilizacyjnego. Świadomość kryzysu kultury wyzwala nie tylko trwogę, ale zmusza do przyjęcia postawy heroicznej i stoickiej, ujawnia się skłonność do ujmowania losu osobistego i zbiorowego w kategoriach eschatologicznych i metafizycznych. Cześć przedwojennych wierszy weszła do tomu „Ocalenie” (1945) we wczesnych i wojennych wierszach ukształtowały się też główne rysy stylu poetyckiego: wizyjność, patos, obiektywizacja wzruszenia lirycznego, refleksja, dystans, liryka roli i liryka maski, metaforyka oszczędna. Wiersze pisane podczas wojny nie mają już w sobie tyle patosu. Są znacznie mniej ozdobne. Poeta stawia na komunikatywność wiersza - na zrozumiałość zawartych w nim treści filozoficznych i intelektualnych. Część z tych wierszy poświęca Miłosz okupowanej Warszawie (Miasto, Błądząc), w której spędził prawie cały okres wojny. W twórczości Miłosza przypadającej na okres wojny da się również zauważyć świadome odchodzenie od tematyki wojennej. Znajdziemy wiersze opisujące zwykłe piękno świata, który - mogłoby się wydawać - nigdy nie zaznał wojny. Tak jest w wierszach Piosenka pasterska, czy Świat - poema naiwne z 1943 r. Następny etap ewolucji poetyckiej to twórczość gniewna i demaskatorska. Otwierają ją wiersze powstałe w Stanach Zjednoczonych w latach 1946-47 „Dziecię Europy”, „Traktat moralny”. Nurt poetycki owocował późniejszymi tomami „Traktat poetycki” (1957), „Król Popiel i inne wiersze”(1962), „Gucio zaczarowany”(1965), „Miasto bez imienia”(1969), „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”(1974). Amerykańska faza twórczości przyniosła refleksję filozoficzną i historiozoficzną, dotyczącą przemijania, praw czasu, niemożności nawania rzeczy, oddania niepowtarzalności istnienia. Charakterystyczne motywy tego okresu to Wilno, jego atmosfera, doświadczenia młodości, mowa polska jako „ocalona ojczyzna wygnańca”, lektury, reminesencje historyczne konfrontowane z teraźniejszością; pojawiają się też wiersze religijne (głównie w tomie „ Gdzie słońce wschodzi”)
Autentyzm - program poetycki sformułowany przez Stanisława Czernika, głównie w wypowiedziach teoretycznych na łamach wydawanego przez siebie i redagowanego jednoosobowo miesięcznika „Okolica poetów” (1935-39, 24 strony książkowego formatu nakład 300 egzemplarzy, regularnie co miesiąc ukazały się 42 numery pisma);
(…)
… wznowienie tradycji naturalistycznej i realistycznej, zaś opozycyjny wobec twórczości skamandrytów jak i nurtów awangardowych. Za głównego twórcę tego nurtu uważa się Jana Bolesława Ożoga. Ożóg dał głos autentyzmowi w swoim zbiorze programowych felietonów pt. Z manowców na prostą drogę. Istotne dla powstawania tego kierunku były także artykuły Czernika: Styl w liryce, Co i jak, Fantazjotwórstwo poetyckie. Krytyka często kwestionowała postulaty twórców teorii tego nurtu, oskarżając ich także o wtórność artystyczną. Łączy autentystów chłopska genologia, swoisty realizm poetycki, prowincjonalizm, obrazy świata ludzi prostych i ich codzienności oraz problemów społecznych, pejzażowy sentymentalizm, antyurbanistyczne i antycywilizacyjne idee powrotu do natury. Poetą bliskim nurtowi autentyzmu był Józef…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)