To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Czesław Miłosz Pisał pod pseudonimem Jan Syruć. Słowem, kluczem tej fazy twórczości jest katastrofizm. Katastroficzne, prorocze wizje Miłosza oddziałały na poetów wojny i okupacji. Miłosz zastanawiał się nad rolą poezji. Opowiadał się za poezją zaangażowaną, która powinna ocalać narody, pokazując najprostsze i najbardziej podstawowe wartości. Wierzył w moc poetyckiego słowa. Bo życie jest ważne, ważny jest świat, w którym żyjemy, a poezja jest lupą, przez którą go oglądamy.
Wiersze okupacyjne poety to zarejestrowane wycinki warszawskich ulic, fragmenty wydarzeń, ale wszystkie one zapowiadają apokalipsę, koniec jakiegoś świata Poeta uczy, że każde cierpienie, wielkie i małe troski, zjawiska świata należy przede wszystkim zaakceptować. Wtedy możliwe będzie szczęście i spełnienie. Nie była to jednak postawa do końca konsekwentna, bo uprawiał również poezję prywatną wyrażającą zachwyt nad światem. Przedstawiał krytyczny wizerunek Polaków, których wady prowadziły do rozlicznych klęsk. Krytykował również postawę inteligencji polskiej w czasach stalinizmu (Zniewolony umysł). W powojennej poezji, wiersze z tego kresu pokazują efekt apokaliptycznego doświadczenia (tj. budzącego grozę, przerażającego i złowieszczego), które burząc świat zewnętrzny, zaprowadzając w człowieku chaos, wyzwala w istocie ludzkiej potrzebę ładu. Tak też sygnalizuje sam tytuł zbioru wojennych wierszy -„Ocalenie” . Człowiek w sobie znajduje ocalenie przed katastrofą i w kulturze humanistycznej, tradycji, filozofii odnajduje te wartości, które znów żywe, ocalają świat z katastrofy i budują nowy ład. Ocalenie to odnalezienie w sobie siły do odwrócenia uwagi od pamięci o wojnie i zwrócenie się ku wartościom żywym. Gest zerwania z romantyczną tradycją polską oddawania czci ofiarom wojny. Ocalenie, a przede wszystkim silnie obecny w nim motyw arkadyjski, stały się początkiem ważnej dyskusji literackiej nad kształtem poezji i postawą poety wobec doświadczeń. Wiersze z tego tomu dążą do powściągliwości emocyjnej, są refleksyjne, intelektualne. W wierszu Campo di Fiori został poruszony problem odpowiedzialności za słowo, słowo poety zdolne wznieść bunt. Poezja powinna spełniać funkcję intelektualną i etyczną. Utwór pozwala spojrzeć na doświadczenie okupacji jak na epizod w historii, okiem ironicznego obserwatora, szyderczo i współczująco. Miłosz ukazuje naturę ludzką, której jest odcięcie się od tragedii. Poeta przestrzega następne pokolenia przed kolejną taką zagładą, że ona może się zdążyć w każdej chwili, że czyha na los ludzki zewsząd. Obojętność i samotność to dwa wymiary zła którym można przeciwstawić się jednym słowem poety, wzniecającym bunt.
(…)
…. Wtedy możliwe będzie szczęście i spełnienie. Nie była to jednak postawa do końca konsekwentna, bo uprawiał również poezję prywatną wyrażającą zachwyt nad światem. Przedstawiał krytyczny wizerunek Polaków, których wady prowadziły do rozlicznych klęsk. Krytykował również postawę inteligencji polskiej w czasach stalinizmu (Zniewolony umysł). W powojennej poezji, wiersze z tego kresu pokazują efekt apokaliptycznego doświadczenia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)