To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Międzynarodowa Organizacja Pracy - wydaje normy o charakterze uniwersalnym, kierowane są do państwa świata. Normy MOPu to konwencje, które wymagają ratyfikacji w trybie przewidzianym w danym ustawodawstwie, oraz zalecenia , które nawiązują do zadań postawionych w konwencjach.
W zabezpieczeniu społecznym można wyodrębnić konwencje z okresu międzywojennego, które w większości były ratyfikowane w okresie II RP. Są one zamknięte dla ratyfikacji ze wzgl. na przestarzałość unormowań. Nadal sa jednak otwarte konwencje z lat 60-tych.
W tym okresie MOP wydała kilka znaczących konwencji, które nie zostały ratyfikowane przez Polskę, np.:
- nr 121 z 1964 - w sprawie świadczeń przy wypadkach przy pracy oraz chorób zawodowych
- nr 128 z 1967 - w sprawie świadczeń na wypadek inwalidztwa lub śmierci żywiciela rodziny
- 130 z 1969 - o pomocy leczniczej i świadczeniach w razie chorób
Polska nie mogła ich ratyfikować z powodu wysokich standardów ochrony przewidzianych w tych normach. Np., konwencja z 1969 wprowadzała minimalny okres wypłaty zasiłku chorobowego wynoszący 52 tygodnie, a w Polsce - 182 dni (26 tygodni).
Państwo, które ratyfikowało konwencję, jest zobligowane do przestrzegania jej postanowień w części, w jakiej państwo ją ratyfikowało. Gdy nie przestrzega normy konwencji, zmuszone jest do jej wypowiedzenia. Dotyczyło to także Polski, która nie przestrzegała ratyfikowanej konwencji dot. zachowania uprawnień z ubezp. społ. w przypadku starości oraz śmierci żywiciela. Prawo ówczesne (PRL) przewidywało zawieszenie świadczenia w razie wyjazdu obywatela za granicę na czas dłuższy niż 3 miesiące - a konwencja gwarantowała zachowanie uprawnień nabytych przed wyjazdem. Polska musiała wypowiedzieć tę konwencję 1973.
Na łonie MOPu działa zgromadzenie, które grupuje strony państwa członkowskiego, pracowników i pracodawców - komisje trójstronne każdego państwa.
Konwencją MOP znaczącą dla zabezpieczenia społecznego jest konwencja nr 102 z 1952 o minimalnych normach zabezpieczenia społecznego ( Polska ratyfikowała ją w 2003 roku). Wykorzystana była przez Radę Europy dla wyznaczenia minimalnych standardów ochronnych w dziedzinie zabezpieczenia społ. w Europejskiej Karcie Społecznej (EKS).
Konwencja ta zawiera definicje 9 tradycyjnych gałęzi zabezp. społ. i jest traktowana jako norma międzynarodowa uściślająca występujące w innych aktach międzynarodowych pojęcia zabezpieczenia społecznego. Powszechnie przyjmuje się, ze pojęcie to należy definiować w taki sposób, jak ustalono w konwencji. Szczególna rola tej konwencji polega na tym, ze po raz pierwszy w normach międzynarodowych pojawił się akt prawny określający minimalny poziom świadczeń określonych w stosunku procentowym do wynagrodzenia pobieranego przez pracownika. Minimalne standardy ochrony zawarte są w załącznikach do tej konwencji, określających wypłaty periodyczne dla typowych uprawnionych korzystających z określonych świadczeń - na przykład zasiłek chorobowy określono na poziomie 40% wynagrodzenia. Poprzez odniesienie do procentowego obliczania tego zasiłku, uznaje się wynagrodzenie uzyskiwane przez mężczyznę mającego na utrzymaniu żonę i 2 dzieci (?? O co tu chodzi??). Przy macierzyńskim - będzie to 45 % wynagrodzenia.
(…)
… potrzebna była ratyfikacja konwencji 102. Była to jednak ratyfikacja niepełna.
Na 9 oddziałów Polska ratyfikowała 5, dotyczących:
- 2 - opieki lekarskiej
- 5 - świadczeń na starość
- 7 - świadczeń rodzinnych
- 8 - świadczeń macierzyńskich
- 10 - świadczeń w razie śmierci żywiciela rodziny
Nie przyjęła zaś zobowiązań wynikających z części:
- 3 - dotyczącej zasiłków chorobowych
- 4 - świadczeń w razie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)