Metody tyczenia sytuacyjnego

Metody tyczenia sytuacyjnego
a) metoda biegunowa – polega na wyznaczeniu stanowiska,
a następnie odłożeniu na tym stanowisku kąta  biegunowego
od kierunku odniesienia i odmierzeniu odległości „d” wzdłuż
ramienia kąta biegunowego
b) metoda ortogonalna – polega na odłożeniu wzdłuż kierunku odniesienia odciętej ao w
wyniku, czego otrzymujemy punkt biegunowy B. Na punkcie B odkładamy kąt =90o w
stosunku do kierunku odniesienia, a na jego ramieniu
odmierzamy odcinek „a”. Do tyczenia każdego punktu
trzeba niezależnie powtórzyć całą procedurę. Do tyczenia
punktu określonego przez dwie współrzędne trzeba, więc
odmierzyć cztery wielkości o, ao, a.
c) metoda wcięcia kątowego w przód – wymaga wyznaczenia w terenie dwóch stanowisk i
ustalenia współrzędnych tych stanowisk. Tyczenie tą metodą polega na odłożeniu z dwóch
stanowisk (bazy) kątów wcinających A, B, obliczonych
ze współrzędnych. Z jednej bazy można wytyczyć wiele
dostępnych punktów określających w terenie elementy
planu realizacyjnego.
d) metoda przecięć kierunków – polega na wyznaczeniu w terenie (na bokach osnowy)
punktów kierunkowych, które po odpowiednim połączeniu ustalają kierunki. Punkty
przecięcia tych kierunków wyznaczają położenie tyczonych punktów.
e) metoda wcięcia liniowego – polega na
odmierzeniu przymiarami wstęgowymi odległości „l”
od punktów o znanych współrzędnych i znajdowaniu
punktów „P” w przecięciu odpowiednich łuków
kołowych o promieniach „l”. Długość „l” nie
powinna przekraczać długości użytego do pomiaru
przymiary wstęgowego.
f) metoda trygonometryczna – polega na wstępnym wyznaczeniu położenia punktu
tyczonego z bazy, a następnie dokładnym pomiarze kątów i długości wcinających ten
prowizorycznie zaznaczony punktów. Uzyskane wyniki poddaje się wyrównaniu uzyskując
w efekcie poprawki trasowania dla punktu tyczonego.
... zobacz całą notatkę