To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Metody regulacji w prawie pracy
- metoda cywilnoprawna- charakteryzuje się uznaniem prawnej równorzędności podmiotów danego stosunku prawnego oraz brakiem bezpośredniego przymusu ze strony organów państwa. Rola państwa ogranicza się do wydawania norm ukierunkowujących treść oświadczenia woli stron stosunku prawnego oraz określających ramy i granice ich działania, samo działanie jednak, jak i dochodzenie wykonania ustalonych zobowiązań, chociażby wynikały one z przepisów wydawanych przez organy władzy lub administracji państwowej, pozostawione są inicjatywie i woli stron. Metoda ta jest w prawie pracy metodą wiodącą. Została ona wykorzystana przede wszystkim w regulacji prawnej stosunku pracy, jako zobowiązaniowym stosunku prawnym prawa pracy oraz regulacji niektórych innych stosunków prawnych składających się na przedmiot tej gałęzi prawa.
- metoda administracyjnoprawna- oparta jest na zasadzie władztwa i podporządkowania, charakteryzuje się nierównorzędnością uczestników stosunku prawnego i polega na bezpośredniej ingerencji państwa w określone stosunki społeczne drogą bezwzględnie obowiązujących nakazów i zakazów. Metoda władcza w prawie pracy przejawia się przede wszystkim w tym, że niektóre obowiązki podmiotu zatrudniającego objęte stosunkiem pracy ( np. wymiar czasu pracy, zakazy zatrudniania kobiet i młodocianych przy pracach im zabronionych, zapewnienie warunków bhp) są równocześnie obowiązkami wobec państwa, zapewniającego z urzędu kontrolę ich przestrzegania, a także w wyposażeniu organów kontrolnych w kompetencje władcze oraz prawo stosowania sankcji karno-administracyjnych. Jest ona stosowana w celu wzmocnienia ochrony pracownika, a zwłaszcza tych wartości, które uznane zostały za szczególnie doniosłe społecznie.
Prawo pracy stanowi wydzieloną część jednolitego porządku prawnego naszego państwa. Jako część systemu opiera się na wspólnych dla całości zasadach, jednakże ogromna doniosłość stosunków społecznych przez nie regulowanych, oraz specjalne funkcje, które spełnia, sprawiły, że ta dziedzina prawa wykształciła wiele specyficznych cech. Należą do nich:
- wynikający z art. 18 k.p. specyficzny charakter większości norm p.p. Umowa o pracę może zawierać postanowienia odbiegające od uregulowań ustawowych, kształtując dość swobodnie treść stosunku pracy. Są wiążące, jeśli będą korzystniejsze dla pracownika. Postanowienia prowadzące do ograniczenia praw pracownika lub zwiększające jego obowiązki, z mocy art. 18 k.p. są nieważne i automatycznie są zastępowane przez korzystniejsze przepisy prawa. Z uwagi na taką właściwość normy prawa pracy określane są jako jednostronnie bezwzględnie obowiązujące lub granicznie zastępujące (inaczej semiimperatywne, semidyspozytywne),
(…)
…), ale także akt mianowania jako podstawa nawiązania stosunku pracy.
Charakteryzując metody regulacji w prawie pracy należy także zwrócić uwagę na:
- występowanie specyficznych źródeł prawa w postaci układów zbiorowych pracy i innych porozumień oraz Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy,
- udział związków zawodowych i organizacji pracodawców w procesie tworzenia prawa przez organy państwa (organizacje te mają prawo do opiniowania uchwalanego prawa, zakres i tryb zasięgania opinii regulują ustawy o związkach zawodowych i organizacjach pracodawców),
- nasiloną dyferencjację prawa pracy …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)