Metody i środki zapobiegania trudnościom i niepowodzeniom oraz likwidowanie ich

Metody i środki zapobiegania trudnościom i niepowodzeniom oraz likwidowanie ich.
Konsekwencje niepowodzeń w nauce to nie tylko problem drugoroczności, ale przede wszystkim sprawa kształtowania osobowości uczniów. Te względy uzasadniają potrzebę podejmowania pedagogicznych działań zmierzających do przeciwdziałania trudnościom i niepowodzeniom w nauce, a zapewniających wszechstronny rozwój i powodzenie na miarę możliwości ucznia. Dziecko, które ma duże trudności w nauce spotyka się stale z negatywną oceną swojej pracy. Jego wiadomości i umiejętności są przez rodziców i nauczycieli stale poddawane krytyce. Zagraża to poczuciu własnej wartości ucznia. Mechanizmem obronnym u takiego ucznia jest przypisywanie innym winy za swoje niepowodzenia. Uczeń czuje się więc pokrzywdzony. Poczucie krzywdy wyzwala u ucznia agresję i kształtuje postawę buntowniczą.
Poszukiwanie przez nauczyciela metod mających na celu zlikwidowanie błędów, niedociągnięć czy trudności to początek terapii.
„Terapia pedagogiczna według Kupisiewicza zmierza nie tyle do za pobiegania co raczej do likwidacji zła tzn. do usunięcia ujawnionych już braków w opanowanych przez dzieci i młodzież wiadomościach i umiejętnościach. Terapia pedagogiczna może być :
-szczegółowa- celem jej jest likwidowanie braków w wiadomościach uczniów w zakresie jakiegoś jednego tylko przedmiotu nauczania.
- ogólna- celem jest usunięcie braków stwierdzonych w wiadomościach i umiejętnościach uczniów w dwóch lub większej ilości przedmiotów. Wymaga ona zbiorowego wysiłku i ścisłej współpracy wszystkich nauczycieli uczących w danej klasie.
-indywidualna- odnosi się do poszczególnych uczniów którzy wykazują opóźnienia w nauce z różnych powodów np. długotrwałej choroby
-zbiorowa- obejmuję grupy uczniów wykazujące opóźnienia podobnego rodzaju i w zbliżonym stopniu.
W przypadku opóźnień z jakiegoś jednego przedmiotu nauczania stosuję się terapię szczegółową która może przybierać postać zabiegów indywidualnych gdy opóźniany jest tylko jeden uczeń albo zbiorowe gdy opóźnienie stwierdzono w większej liczbie uczniów w danej klasie. Wymienione rodzaje terapii mogą mieć charakter wycinkowy lub całościowy. Terapia wycinkowa- odnosi się do wąskich i względnie nieskomplikowanych zagadnień, obejmuje zadania które maja na celu usunięcie nieznacznych luk w wiadomościach uczniów za pomocą częstego odpytywania , zalecanie do domu specjalnych zadań , nasilanie kontroli prac domowych. Terapia wycinkowa pozwala nauczycielom dość szybko stwierdzić czy uczeń może sam wyrównać powstałe zaległości czy też wymaga specjalnych form opieki. Pozwala również ona usunąć zaległości i braki w opanowaniu materiału programowego.
Terapia całościowa- stosuje się w celu zlikwidowania opóźnień poważniejszych co wymaga nie tylko rozpoznania charakteru ale i przede wszystkim przyczyn dydaktycznych i pozadydaktycznych. Terapia całościowa opiera się na pełnym poznaniu każdego ucznia przez nauczyciela. Podstawowym zatem warunkiem efektywności terapii całościowej jest rzetelna i jak najbardziej wszechstronna działalność diagnostyczna nauczycieli. Terapia ta nie tylko oddziaływuje na intelektualna sferę osobowości ucznia lecz także na jego wolę , uczucia i charakter. Na przykład uczeń powtarzający klasę może nudzić się na zajęciach z których miał pozytywne oceny a na zajęciach na których miał trudności nie starał się z braku motywacji i wiary w siebie - w tym przypadku nauczyciel powinien chwalić go za najmniejsze osiągnięcia by zmotywować go do pracy

(…)

…, od prostych do złożonych;
zapewnieniu warunków do utrwalenia prawidłowych umiejętności i likwidowanie niekorzystnych nawyków;
dostosowanie czasu trwania poszczególnych ćwiczeń do wydolności dziecka;
mobilizowaniu dziecka do wykonywania zadań poprzez stosowanie różnorodnych ćwiczeń.
W każdych zajęciach terapeutycznych wyróżnia się 3 etapy:
ćwiczenia relaksujące: rozpoczynają zajęcia, wprowadzają dzieci…
... zobacz całą notatkę