To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
„Bohater pokonał wszystkich wrogów socjalizmu. Wyszedł na zewnątrz i zobaczył słońce. Ale to nie było słońce. To był Lenin” - z baśni ludów syberyjskich.
Media a typy władzy komunikacyjnej
„Media są czwartą władzą” - nadużywana powszechnie, bardzo pojemna metafora.
W społeczeństwie liberalnym media pełnią rolę psa dozorującego. Dyskutowanie o nich pomaga dokonywać istotnych korekt w funkcjonowaniu systemu. Bez mediów system demokratyczny nie mógłby działać.
Polskie media zajmują się informację bieżącą oraz debatami obyczajowymi (aborcja, in-vitro, związki partnerskie), nie podejmują tematów rosnącej nierówności społecznej, rozszerzającego się obszaru wykluczenia społecznego, debaty o nauce i szkolnictwie wyższym, a przede wszystkim debaty o kierunku rozwoju Polski.
Media jako czwarta władza
Mówiąc o czwartej władzy powinno dostrzegać się różnice między mediami, a typami władzy nakreślonymi przez Monteskiusza. W wielu aspektach media istotnie różnią się od pozostałych typów władzy: media ponoszą znacznie mniejszą odpowiedzialność przed społeczeństwem niż władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza (działalność mediów jest regulowana aktami prawnymi niższej rangi), w inny sposób ponoszą także odpowiedzialność cywilną za słowo.
Uznając samą kategorię czwartej władzy trzeba dostrzegać te znaczące różnice. Dziennikarze odwołując się do tej metafory nie do końca pojmują jej znaczenie. Nie zadają sobie trudu zrozumienia samej istoty pojęcia władzy, które jest nie tylko niezwykle ważne w teorii mediów, ale także bardzo trudne do zdefiniowania.
Definicja władzy (mediów)
Dwie perspektywy:
- koncepcja psychologii behawioralnej - można przypisać jej przywiązanie do schematu myślenia o władzy w kategoriach bodźca i reakcji, gdzie władza odpowiada „prawdopodobieństwu osiągnięcia danego, zamierzonego bądź nie, wyniku”; im częściej jakiś cel jest osiąganym, tym o większej władzy można mówić, na tym polega np. perswazyjna władza reklam, perswazja propagandowa (np. stosowana podczas kampanii wyborczej); władza nie jest przymusem, ludzie jej poddani mają pewne pole wyboru,
- model socjologiczny - wywodzi się od niemieckiego socjologa Maxa Webbera żyjącego na przełomie XIX i XX wieku, wg którego władza oznacza „szansę przeprowadzenia swej woli, także wbrew oporowi, w ramach pewnego stosunku społecznego, bez względu na to, na czym sta szansa polega”; definicja zawiera kilka istotnych cech: zakłada istnienie relacji między osobą (instytucją) posiadającą władzę i osobą (instytucja) nieposiadającą władzy, przedmiot władzy całkowicie zależy od definicji przedmiotu narzuconej przez człowieka (instytucję) posiadającego władzę, osiągnięcie celu może wymagać zastosowania przymusu symbolicznego (językowego) lub fizycznego (np. od groźby do natychmiastowego aktu behawioralnego wymierzonego za brak podporządkowania się władzy, F. Kawka „Kolonia karna”), definicja ukazuje, że władzę można traktować jako grę o sumie zerowej (są w tej grze zawsze wygrani i przegrani); cechy te spowodowały, ze definicja Webber jest jedną z najczęściej cytowanych i omawianych definicji władzy w socjologii i nie tylko, stosując ją do analizy komunikacji masowej trzeba wprowadzić jedno istotne ograniczenie: w przypadku komunikacji masowej rzadko mamy do czynienia (poza systemami totalitarnymi) z przymusem symbolicznym, a tym bardziej z przymusem fizycznym.
(…)
… cech jest zaufanie - ten symetryczny rodzaj relacji między ludźmi jest podstawową zasadą interakcyjną działania ludzkiego świata. Na wzajemnym zaufaniu opierają się nie tylko codzienne reakcje interakcyjne zachodzące między ludźmi, ale także relacje zachodzące miedzy instytucjonalną władza i społeczeństwem. Władza instytucjonalna bez zaufania społecznego traci swoją prawomocność - najpierw moralną…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)