To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Maria Kuncewiczowa „Cudzoziemka”. M. Kuncewiczowa ( 1899 - 1989) urodziła się w Samarze, zmarła w Kazimierzu. Studiowała literaturę na uniwersytecie w Nancy, na Uniwersytecie Warszawskim i Jagiellońskim. Zainteresowania literackie łączyła z muzycznymi ( miało to wpływ na kreację bohaterki „Cudzoziemki” - Róża była skrzypaczką). Od wybuchu II wojny św. do r. 1958 Maria Kuncewiczowa przebywała za granicą, m.in. w USA. Na uniwersytecie w Chicago wykładała jęz. polski i literaturę. Pisarka jest wybitną przedstawicielką nurtu psychologicznego współczesnej powieści polskiej. Ważniejsze powieści: „Przymierze z dzieckiem” (1927), „Twarz mężczyzny” (1928), „Dwa księżyce”( 1933), „Cudzoziemka” (1936) „Zmowa nieobecnych” (1950), „Gaj oliwny”(1961), „Tristan 1946” ( 1967). Jest także autorką powieści radiowej „Dni powszednie państwa Kowalskich” (1938), opowiadań, szkiców reportersko - wspomnieniowych: np. „Fantomy” (1971), „Natura” (1975), przekładów literackich i publicystyki. Za najwybitniejszą powieść M. Kuncewiczowej uchodzi „Cudzoziemka”, przetłumaczona na 14 języków, wznawiana w wielu krajach. W roku 1986 powieść została sfilmowana. Reżyserem był Ryszard Ber, autorką scenariusza i dialogów sama Maria Kuncewiczowa, która po pięćdziesięciu latach od napisania powieści powróciła do losów Róży. Główną rolę zagrała Ewa Wiśniewska. Męża Róży, Adama, grał Jerzy Kamas, ich córkę Martę - Joanna Szczepkowska, syna Władysia - Andrzej Precigs. Młodą Różę kreowała Katarzyna Chrzanowska, Michała Bądzkiego, pierwszą miłość Róży - Mirosław Konarowski. Ciotkę Luizę zagrała Małgorzata Lorentowicz. Film otrzymał liczne nagrody, m.in. na festiwalu w Gdyni ( dla Ewy Wiśniewskiej i Ryszarda Bera). Szef Kinematografii uhonorował swoją nagrodą Marię Kuncewiczową i Ryszarda Bera.
Największą wartością powieści „Cudzoziemka” jest mistrzowska analiza psychologiczna i znakomity warsztat literacki. Bohaterka książki, Róża, w rozmowie z synem Władysławem (Władysiem) tak mówi o sobie (cyt. za wyd. „Książka i wiedza”, str. 63) :
„Mój kraj... W Taganrogu nie chodziłam do cerkwi, tylko do kościoła. Koleżanki, kiedy pop szedł korytarzem, odsuwały się ode mnie: Polaczka...Do Warszawy przyjechałam powiedzieli -„Moskiewka, akcent kacapski i śniada jak diablica”. W Petersburgu: warszawskaja barysznija. Nad Wołge mąż zawiózł - grafinia ze stolicy, artystka. Teraz, na starość, do Warszawy z powrotem. Znowu to samo: „Pani z kresów, czy z Rosji? Bo od razu widać, że obca”...Czyż nieprawda? Zawsze i wszędzie cudzoziemka”. Powieściowe losy Róży: Poznajemy ją jako kobietę sześćdziesięcioletnią, ekscentryczną i nieprzystępną artystkę skrzypaczkę, kobietę głęboko wyobcowaną, skłóconą z rodziną i otoczeniem, budzącą wokół siebie lęk i niechęć, ale też zachwyt. Całe jej życie poznajemy w retrospekcji - na podstawie wspomnień Róży i jej rozmów z innymi osobami. Narrator opowiada tę historię, zachowując punkt widzenia Róży, ale też jej dzieci i męża.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)