Mapowanie mejotyczne - omówienie

Mapowanie mejotyczne:
Określenie ilości loci
Ilości chromosomów (A.nidulans: 8 chromosomów).
7. Badanie diploidalności kolonii:
1) Objętość spor
2) Wrażliwość na benomyl
3) Komplementacja recesywnych spor markerem, jakim jest kolor
4) Test określający ploidalność
8. Selekcja szczepów diploidalnych homozygotycznych:
1) Klasyczne markery selekcji- kolor np. żółty i biały u A.nidulans
2) Supresory mutantów auksotroficznych
3) Auksotrofia
4) Odporność na antymetabolity lub fungicydy:
Oporność na kwas chlorowy (mutanty niezdolne do metabolizowania azotanów)- A.nidulans i A.niger
Oporność na seleniany (mutanty niezdolne do metabolizowania siarczanów)- A.nidulans
Oporność na kwas fluoro-orotowy (4-karboksyuracyl) u mutantów niezdolnych do syntezy pirymidyny
Porównanie analiz mitotycznych i mejotycznych U A.nidulans metody te uzupełniają się (żadna jest jest gorsza, albo lepsza).
Mitotyczny c-o zachodzi preferencyjnie w regionach przyległych do centromerów.
U A.sojae, A.parasiticus, A.flavus kolor spor w heterokarionie jest prawie identyczny, jak w heterozygotycznych diploidalnych konidiosporach - dlatego omawiane analizy nie są przydatne u innych szczepów niż A. nidulans.
Przepisywanie genów do grup sprzężeń:
Szczepy powinny mieć markery na każdym z chromosomów, po to abyśmy mogli stwierdzić, czy geny są sprzężone czy nie są.
Markery występujące na terminalnych końcach chromosomu- mitotyczny c-o ... zobacz całą notatkę