To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zagadnienia teoretyczne Większość światła z którym się spotykamy, jest światłem niespolaryzowanym, tj. kierunki drgań wektora świetlnego jego promieni rozchodzą się we wszystkich możliwych kierunkach prostopadle do promieni, przy czym wszystkie te kierunki są jednakowo prawdopodobne. Dobrym przykładem światła niespolaryzowanego jest światło słońca lub żarówki. Światło spolaryzowane natomiast powstaje, gdy kierunki drgań wektora świetlnego zostają uporządkowane w jakikolwiek sposób, np. w jednej płaszczyźnie. Ten typ światła otrzymuje się poprzez odbicie światła od płytek szklanych lub dielektrycznych, lub za pomocą pryzmatów polaryzujących, które rozdzielają wiązki świetlne o różnej polaryzacji dzięki zjawisku podwójnego załamania w ich krystalicznej strukturze. Gdy kąt odbicia i załamania światła tworzą kąt prosty, fala świetlna jest całkowicie spolaryzowana. Efekt polaryzacji wykorzystuje się na przykład w technice fotograficznej; dzięki zastosowaniu filtrów polaryzujących minimalizuje się efekty odbić od błyszczących gładkich powierzchni, jak szyba czy powierzchnia wody. W tym przypadku gładka powierzchnia wstępnie polaryzuje wiązki światła, a filtr (przy odpowiednim ustawieniu względem obiektu) przepuszcza jedynie światło o polaryzacji innej od tej odbitej; w efekcie odbicia na obrazie zostają zminimalizowane. Wśród innych przedmiotów użytkowych wykorzystujących zjawisko polaryzacji znajdują się m.in. okulary przeciwsłoneczne dla osób przebywających w pobliżu wody lub spędzających dużo czasu na rozgrzanych w lecie szosach. Działają one w analogiczny sposób. Ponieważ światło jest rodzajem energii, mówiąc o jego natężeniu rozumiemy ilość energii wysyłanej przez jego źródło w określonym przedziale czasu. Energia ta zwykle nie rozchodzi się jednakowo we wszystkich kierunkach, dlatego w doświadczeniach ze światłem często korzysta się ze światła otrzymanego za pomocą lasera, które jest bardzo spójne i monochromatyczne, jak również w dużym stopniu skolimowane, co pozwala uzyskać dużą gestość powierzchniową mocy emitowanego promienia. Gdy światło przechodzi przez analizator optyczny (układ dwu płytek polaryzujących, zwanych odpowiednio polaryzatorem i analizatorem), jego natężenie po przejściu przez analizator zależy od ich kąta położenia względem siebie, a ściślej od kąta między ich płaszczyznami polaryzującymi. Maksymalne natężenie otrzymujemy dla kąta α=0°, kiedy to natężenie wyjściowe powinno teoretycznie się równać natężeniu
(…)
… z układu
laser rubinowy - polaryzator - fotokomórka - amperomierz. Po włączeniu lasera i
skierowania wiązki światła poprzez polaryzator na fotokomórkę, mierzono zależność
natężenia światła od wskazania skali polaryzatora, którego położenie było zmieniane co
5° aż do pełnego obrotu, tj. 360°. Następnie po ustawieniu polaryzatora, tak, aby
przepuszczał jak najwięcej światła, odczytywano wskazania amperomierza co 20 s
przez 6 minut, w celu późniejszej analizy błędów.
Opracowanie wyników pomiarów
Wyniki zostały wpisane do tabeli na pierwszej stronie, a następnie naniesione na
wykres, dla wygody przyjmując za 90° punkt w którym natężenie światła było
najmniejsze, czyli nasz pierwszy pomiar (patrz rys. 1).
Następnie na ten sam wykres naniesiono krzywą uzyskaną teoretycznie
ze wzoru Mallusa, I=I0 cos2α…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)