To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Makroskopowe rozpoznawanie gruntu
Analiza makroskopowa polega na oznaczeniu nazwy gruntu i ocenie jego właściwości bez posługiwania się skomplikowanymi przyrządami laboratoryjnymi, jedynie na podstawie rozpoznania wzrokowego (bez mikroskopu) i za pomocą najprostszych sposobów i środków dostępnych nawet w terenie.
Makroskopowo można z dostateczną dokładnością określić rodzaj i stan gruntu, barwę, wilgotność i zawartość węglanu wapnia w gruncie.
Rozpoznawanie rodzaju gruntów niespoistych (sypkich). Grunty niespoiste można łatwo rozpoznać, gdyż ziarna gruntu są widoczne gołym okiem i po wyschnięciu do stanu powietrznosuchego nie tworzą zwartych grudek. Rodzaj gruntów niespoistych określa się zgodnie z tabelą 15.4, na podstawie wielkości i zawartości ziarn poszczególnych frakcji, ustalonych makroskopowo lub za pomocą lupy z podziałką (ewentualnie przez przesiewanie przez kilka sit).
Grunt jest spoisty, jeżeli po wyschnięciu do stanu powietrzno-suchego tworzy zwarte grudki. Rodzaj gruntu spoistego rozpoznaje się na podstawie próby wałeczkowania i rozcierania w wodzie, a w przypadkach wątpliwych — na podstawie próby rozmakania wysuszonej próbki gruntu.
Do próby wałeczkowania pobiera się ze środka badanej bryły gruntu grudkę i formuje kulkę o średnicy około 7 mm. Kulkę tę układa się na lewej dłoni, a nasadą kciuka drugiej dłoni przesuwa się kulkę tak długo tam i z powrotem, aż otrzyma się z niej wałeczek o średnicy 3 mm. Jeżeli wałeczek o średnicy 3 mm nie wykazuje spękań ani rozwarstwień, formuje się ponownie kulkę i wałeczkuje powtórnie. Czynności te powtarza się tak długo, aż wałeczek, po uzyskaniu średnicy 3 mm, popęka poprzecznie, rozwarstwi się podłużnie lub rozkruszy. Liczbę wałeczkowań notuje się i obserwuje rodzaj spękania i połysk wałeczka w końcowej fazie wałeczkowania. Z wyglądu wałeczka i rodzaju spękań wnioskuje się o spoistości gruntu (procentowej zawartości cząstek ilastych).
W przypadkach wątpliwych, dodatkowo sprawdza się spoistość gruntu na podstawie próby rozmakania. Z badanego gruntu pobiera się bryłkę o średnicy 10-15 mm, którą suszy się, a następnie układa na siatce kwadratowej o oczku 5 mm i zanurza w wodzie. Bryłka gruntu pylastego lub piaszczystego rozmaka natychmiast w wodzie, grunty bardziej spoiste rozmakają powoli.
W celu określenia zawartości frakcji piaskowej i pyłowej, wykonuje się próbę rozcierania gruntu w palcach zanurzonych w wodzie. Jeżeli grunt zawiera dużo frakcji piaskowej ( 50%), wyczuwa się w czasie rozcierania dużo ziarn ostrych między palcami (grupa I). W przypadku gruntów zawierających większość frakcji pyłowej ( 50%) nie wyczuwa się w czasie rozcierania między palcami ziam piasku (grupa III). W gruntach pośrednich, między palcami wyczuwa się pojedyncze ziarna (grupa II).
(…)
…, gdy z gruntu nie można uformować kulki.
Zawartość CaCO, określa się na podstawie reakcji próbki gruntu z kilkoma kroplami 20-procentowego roztworu kwasu solnego (HC1). Ilość CaCO, oznacza się według następującej skali:
próbka burzy się intensywnie i długo (> 20s), zawartość CaCO, > 5%,
próbka burzy się intensywnie, lecz krótko (<20s), zawartość CaCO, 3-5%,
próbka burzy się słabo i krótko, zawartość CaCO, 1-3…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)