Liryki lozańskie I Nazwa: z ocalałych po śmierci poety papierach zachowało się kilka wierszy z czasów, kiedy poeta był profesorem uniwersytetu w szwajcarskiej Lozannie, gdzie wykładał literaturę łacińską. Liryki powstawały w latach 1839-1840. Tym nieogłoszonym za życia Mickiewicza utworom - ze względu na wiele cech wspólnych, które posiadają wydawcy nadali wspólny tytuł „liryki lozańskie”.
II Cechy poezji - cechują się prostotą i naturalnością.
- dotykają problemów ludzkiego życia.
- rozrachunek z przeszłością.
- refleksje na temat przemijania i sensu istnienia.
- nowatorstwo poetyki, zmianę stosunku poety do słowa, synteza słów.
- krótkie, zwięzłe, wieloznaczne i skomplikowane utwory. - nieosobowe formy czasowników.
- rytmika i melodyjność III Snuć miłość - pierwsza część pokazuje czym jest miłość, jak się rodzi w człowieku (jak jedwabnik w swoim kokonie przędzie nić, tak miłość powinna rodzić się w ludzkim wnętrzu, lać jak wodę z źródła, czyli obdarowywać ją innych ludzi.) - miłość jest najbardziej potrzebna tam, gdzie panuje zło.
- miłość jest sposobem dotarcia do drugiego człowieka.
- droga ku Bogu prowadzi tylko przez miłość. - druga część wyrażą przekonanie o jej niezwykłej mocy jest ona jak
„moc przyrodzenia”, naturalna, wrodzona, jest integralną częścią człowieczeństwa.
„moc żywiołów” potężna, niepokonana niczym siły przyrody
„moc krzewienia” - posiada wręcz możliwości twórcze. -miłość nie tylko czyni z nas ludzi, zbliża człowieka do nieba, upodabnia do aniołów, daje moc porównywalną z mocą Bożą. IV Nad wodą wielką i czystą - opis górskiego jeziora, tafla wody odbija od swoje powierzchni: skały, chmury deszczowe, i błyskawicę, czyli otaczającą rzeczywistość, obraz jednak się zmienia, chmury burzowe przechodzą a woda pozostaje dalej przejrzysta. Podmiot obserwuje widok, jednak zdaje sobie sprawę z tego, że widok jaki obserwuje wciąż będzie trwał, powtarzał się, ale jemu nie dane jest tam stać i być tego świadkiem.
- utwór porusza tematykę przemijania i nieuchronności ludzkiego życia.
- trwałość i niezmienność natury (jezioro) przeciwstawiona jest ulotności i przemijalności ludzkiego życia.
- człowiek nie ma wpływu na to co się wokół niego dzieje, może tylko wszystko wiernie odbijać (jak woda jeziora), i poddać się prawą, które nim rządzą, jednak jego czas kiedyś przeminie (jego woda płynie w przeciwieństwie do wody z jeziora)
- „Odbijanie” i odwzorowywanie można interpretować również w odniesieniu do roli artysty i jego poezji, poezji, która nie kreuje rzeczywistości, a jest jedynie zapisem tego, co ukazuje się oczom twórcy.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)